De Amerikaanse Harriet Alice Meserole (7 april 1893-13 februari 1989) was in de jaren tussen beide wereldoorlogen een veelgevraagd illustrator. Ze werkte voor populaire tijdschriften, illustreerde boeken en deed ook reclamewerk. Dat haar naam in kleine kring voortleeft dankt Meserole vooral aan de illustraties en omslagen en die zij tussen 1916 en 1934 vervaardigde voor het tijdschrift Vogue van uitgever Condé Nast (1873-1942). Vogue (dat verscheen in een Amerikaanse, Britse, Franse, Duitse en Italiaanse editie) maakte gebruik van befaamde modeillustratoren. Vooral voor de omslagen van het tijdschrift werd een beroep gedaan op de allerbesten in dit vakgebied, zoals de in Engeland woonachtige Amerikaan George Wolfe Plank (1883-1965), de Fransen Pierre Brissaud (1885-1964) en Georges Lepape (1887-1971) en de Spanjaard Eduardo García Benito (1891-1981). Samen met de veel bekendere Helen Dryden (1887-1981) – die behalve als illustrator ook naam maakte als industrieel ontwerper – was Harriet Meserole één van de weinige vrouwen wier illustraties zich konden meten met het werk van voornoemde mannen. Over haar leven is erg weinig bekend. Meserole werd geboren en stierf in New York. Toen ze zichzelf in Vogue kort moest typeren (1923) zei ze : “I like simplicity in all things and people. I hate prettiness and ice cream. I also like being one of your younger artists.”
De hier afgebeelde illustratie heeft het omslag gesierd van de Amerikaanse Vogue van 1 augustus 1926. Voor een gaaf en niet al te zeer verschoten exemplaar van dit tijdschriftnummer, dat destijds 35 dollarcent kostte, wordt door verzamelaars tegenwoordig meer dan het duizendvoudige neergeteld. Compositorisch trekt vooral het glas limonade de aandacht. Afmeting, kleur en positie maken dat nauwelijks aan het glas voorbij valt te kijken. De verticaliteit van het glas en het rietje doorbreken de talrijke horizontale ellipsen waaruit de illustratie is opgebouwd. In verhouding tot het glas limonade valt de asymmetrisch dichtgeknoopte jurk van de vrouw, ondanks het drukke patroon, veel minder op – en dat voor de omslag van een tijdschrift dat nagenoeg geheel gewijd was aan mode! De kleur van de limonade doet denken aan frambozen of grenadine.
Vanwege de strakke, welhaast geometrische compositie en heldere lijnvoering past deze illustratie van Meserole perfect binnen de traditie van art deco. Ook de exotische ogen van de vrouw en het uitheemse bloemenmotief op haar jurk kunnen als typisch art deco worden aangemerkt. De vrouw is gezeten onder een boom, wat kan worden afgeleid uit de drie blaadjes linksboven in beeld en de massieve stam uiterst rechts. Door het bladerdak van de boom werpt de zon speelse lichtvlekken op de vrouw en op het tafelblad. Meserole had het motief van lichtvlekken vallend door gebladerte al eerder gebruikt in een omslag voor Vogue (1 juni 1922) maar hier is de toepassing veel geabstraheerder. Fascinerend zijn vooral de lichtvlekken op de armen van de vrouw. 
Het patroon van deze lichtvlekken roept het kostuum in herinnering dat Nijinski droeg toen hij de titelrol danste in zijn schandaal veroorzakende ballet L’après-midi d’un faune (1912). De kostuums van dit ballet waren ontworpen door Léon Bakst (1866-1924). Bekend is dat Meserole een grote bewondering koesterde voor het werk van Bakst. In 1924 tekende ze voor een modereportage in Vogue een serie jurken gebaseerd op stoffen die waren ontworpen door Bakst in opdracht van het warenhuis Lord & Taylor (New York). De hier afgebeelde omslagillustratie uit 1926 kan worden opgevat als een hommage aan Bakst. Maar ook zonder die wetenschap valt er te genieten van deze meesterlijke illustratie. Kijk eens goed naar het mondje van de vrouw. Zo en niet anders sluiten twee keurig gestifte lippen zich om een rietje.
© Peter Zwaal, 2006, 2019
