De Berlijnse regisseur en scenarioschrijver Tor Iben heeft zich de afgelopen jaren gespecialiseerd in een genre dat zich nog het best laat omschrijven als moderne sprookjes uit het homoseksuele leven. In Cibrâil (2011) valt een politieagent van Turkse komaf voor de neef van zijn vriendin die hen in Berlijn komt bezoeken. In Wo willst du hin, Habibi? (2015) wordt de universitair geschoolde Duitse Turk Ibrahim verliefd op de hoogblonde worstelaar Alexander, die er een criminele levenswandel op na houdt. Iben karakteriseert zijn films graag als “fast wahre Geschichten über unmögliche Freundschaften” en daarmee is eigenlijk alles wel gezegd. Als ik het nog wat doelgroepgerichter mag uitdrukken: het zijn films die verhalen hoe heteroseksuele bromances kunnen verkeren in gay romances. Ook Orfeos Traum (2019) valt wat scenario en plotontwikkeling betreft naadloos in dit stramien, al heeft Iben zijn sprookje ditmaal gedrenkt in een mythologisch sopje.
Philipp Mankowski (Sascha Weingarten) en Enis Beckmann (Julien Lickert) zijn Berlijnse sportschoolmaatjes. De blonde Enis studeert en woont samen met een vriendin, de donkere Philipp is werkeloos, woont alleen en heeft buiten de sportschool een merkwaardig leeg leven. Hij is niet alleen een halve analfabeet maar ook een narcistische ijdeltuit met een wijdbeens cowboy loopje en een paar spuuglelijke tattoos. Dat de intellectuele Enis ook buiten de sportschool Philipps gezelschap zoekt ligt bepaald niet voor de hand dus vandaar dat regisseur en scenarioschrijver Iben een noodgreep toe past. Onnozele Philipp wint een gratis vakantie voor twee personen naar Korfoe en Enis is degene die het tweede ticket in de maag krijgt gesplitst.
Aanvankelijk lijkt het dat het tweetal een doorsnee vakantie voor de kiezen krijgt: budgetvlucht, budgethotel en budgetavonturen. Maar alles verandert als de sportschoolvrienden een voettocht ondernemen naar de ruïnes van het oude bergdorp Paleokastrítsa, waar ooit de Griekse held Odysseus de beeldschone koningsdochter Nausikaä zou hebben ontmoet. Philipp en Enis worden verrast door de duisternis, overnachten noodgedwongen in het verlaten bergdorp en proberen de volgende ochtend vergeefs de weg naar hun hotel terug te vinden. Net als ze uit frustratie onenigheid krijgen, duikt er een jongen op die luistert naar de naam Hercules – dat zou natuurlijk op zijn Grieks Herakles moeten zijn, maar een kniesoor die daarover struikelt. In plaats van de verdwaalde toeristen naar de bewoonde wereld te leiden voert Hercules (Henry Morales) hen naar een grot. Daar krijgen Philipp en Enis een verhaal te horen over een verboden vrucht, worden ze door Hercules dronken gevoerd en beleven ze een verwarrende droom. Uiteraard staat die grot symbool voor de onderwereld van Orpheus. En hoe verrassend maar niet heus: net zoals Orpheus na zijn avonturen in de onderwereld van geen liefde voor vrouwen meer wilde weten en zich tot de jongensliefde bekeerde, verlaten ook Philipp en Enis andersgeaard de grot. Na een hap van de verboden vrucht volgt dan, na precies 50 minuten, waar je al die tijd op hebt zitten wachten. Ik verklap niets maar wie op internet even de publiciteitsfoto’s googelt, snapt alles.
Orfeos Traum is de zoveelste Mon Chéri-bonbon uit de doos van regisseur Iben. Je weet precies op welke smaakexplosie je getrakteerd wordt. Maar na die explosie moet je het geval nog wegwerken en doorslikken. Dat blijkt ook ditmaal het geval. Zullen de sportschoolvrienden, terug in Berlijn, hun oude leven weer oppakken of geven ze een vervolg aan hun Griekse idylle? Ik verklap niets maar wie weet hoe sprookjes doorgaans eindigen, snapt alles.
© Peter Zwaal, 2020
Voor meer informatie: Orpheus’ Song (2019) – IMDb
Complete speelfilm: https://youtu.be/5jJLlhj8e0c
