De beste speelfilms van het duo Olivier Ducastel (1962) en Jacques Martineau (1963) zijn in wezen verschrikkelijk eenvoudig en dus snel naverteld. Niks geen ingewikkelde intriges, misverstanden, dubbele bodems of verwijzingen. Drôle de Félix (2000) gaat over de reis van een optimistische flierefluiter van Dieppe naar Marseille en de onverwachte avonturen die hij al liftend beleeft met Fransen van allerlei slag. Ma vraie vie à Rouen (2002) gaat over een 16-jarige scholier en kunstrijder op de schaats die een filmcamera cadeau krijgt en vervolgens obsessief zijn eigen leven en omgeving begint vast te leggen, totdat hij ontdekt dat achter dit zogenaamde echte leven diepere verlangens schuilgaan. Ook het verhaal van Théo et Hugo dans le même bateau (2016) kan in een paar zinnen worden verteld: twee jongemannen hebben seks met elkaar in de dark room van een Parijse cruise bar; verrassend genoeg gaan ze daarna niet ieder ’s huns weegs maar besluiten dat deze ontmoeting de start is van een langdurige relatie. Seks blijkt ook liefde op het eerste gezicht, of beter gezegd: een seksuele ontmoeting vloeit (bijna) naadloos over in een liefdesrelatie. Die dingen gebeuren; het komt zelfs veel en veel vaker voor dan iedereen denkt. Of zoals één van beide jongemannen over zijn bezoek aan de cruise bar opmerkt: “Je weet nooit waar je de liefde vindt.”
In hoe dit simpele gegeven wordt uitgeserveerd en opgediend schuilt het vakmanschap van Ducastel & Martineau. In wezen valt de film van 97 minuten in drie delen uiteen, alle drie gefilmd in real time. Het eerste deel van bijna 20 minuten laat zien hoe Théo (Geoffrey Couët) en Hugo (François Nambot) elkaar ontmoeten en seks met elkaar hebben in de dark room van cruise bar The Impact. Daarbij wordt maar weinig aan de fantasie overgelaten. Ik ken geen andere niet-pornografisch bedoelde film waar zo gedetailleerd seks tussen twee mannen wordt getoond. Dat de acteurs elkaar niet onaantrekkelijk vinden en seksueel opgewonden zijn is evident. Bedenk daarbij dat de ontmoeting zich afspeelt tegen een decor van nog veel meer homoseksuele mannen die zich overgeven aan de geneugten des vlezes waardoor het geheel nogal wat … eh… impact heeft. De toeschouwer waant zich als het ware midden in deze orgie, iets waar lang niet iedereen zich even gemakkelijk bij zal voelen. Na de buitengewoon heftige scènes in de cruise bar verplaatst de handeling zich naar buiten en begint het verleidingsspel met woorden. Bij de evaluatie van wat zich zojuist heeft afgespeeld bemerken Théo en Hugo dat ze een stommiteit hebben begaan. Théo heeft Hugo zonder condoom geneukt, terwijl laatstgenoemde seropositief is. Het is Hugo die vervolgens het initiatief neemt en Théo dirigeert naar de EHBO-post van het Hôpital Saint-Louis voor een zogenaamde post-exposure prophylaxis (PEP) behandeling. Met zo’n behandeling of kuur moet zo snel mogelijk na een risicovol sekscontact worden gestart. De scènes in het ziekenhuis zijn op een andere manier net zo gedetailleerd en informatief als die in de cruise bar. Ducastel en Martineau tonen nauwgezet hoe het er tijdens het intake gesprek aan toe gaat en waaruit de behandeling bestaat. De ongemakkelijke situatie in het ziekenhuis brengt Théo en Hugo wel nader tot elkaar. Als ze na een half uurtje weer op straat staan begint het derde en grootste deel van de film, waarin Théo en Hugo een zwerftocht door nachtelijk Parijs ondernemen. Dit derde meest romantische deel deed mij een beetje denken aan Before sunrise (1995) van Richard Linklater. Théo en Hugo wisselen informatie uit, eten wat, praten wat met andere nacht- en ochtendvlinders, hebben een eerste ruzie die meteen weer bijgelegd wordt en stemmen hun visie op wat hen eerder die nacht is overkomen op elkaar af. Om één minuut voor zes besluiten ze de sprong in het diepe te wagen en een vaste relatie met elkaar aan te knopen.
Théo et Hugo dans le même bateau (in veel landen uitgebracht onder de titel Paris 05:59, in weer andere landen onder de titel Théo & Hugo) is een film die de toeschouwer toont hoe ongepolijst en romantisch tegelijk het homoleven kan zijn. Het graaft allemaal niet diep maar het is wel bijzonder realistisch en overtuigend gefilmd. Prima acteerwerk ook.
© Peter Zwaal, 2017
Voor meer informatie: http://www.imdb.com/title/tt5096628/?ref_=nv_sr_3
Bioscooptrailer: https://www.youtube.com/watch?v=EWiTP8V95oU
Interview met regisseurs Olivier Ducastel & Jacques Martineau en acteurs Geoffrey Couët & François Nambot (Berlijn, 17 februari 2016): https://www.youtube.com/watch?v=rChCtsIBc6A
Interview met acteurs Geoffrey Couët & François Nambot (Pink TV, 26 april 2016): https://www.youtube.com/watch?v=5-6LsGurVXI (deel 1), https://www.youtube.com/watch?v=SGh0C-IEnSU (deel 2) & https://www.youtube.com/watch?v=DptjAnNj3k4 (deel 3)
