Mijn favoriete gay shorts (6)


Something real (Guy Shalem; Verenigde Staten, 2012)

Bijna iedereen kent Cabaret, de musical over vriendschap, liefde en lust in de Berlijnse Kit Kat Klub in de vroege jaren dertig, vlak voor Hitlers machtsovername. De van oorsprong Israëlische regisseur Guy Shalem (1973) moet gedacht hebben: zoiets wil ik ook maar dan tegen het decor van West Hollywood, de gemeente in Los Angeles County waarvan zo’n 40% van de inwoners bestaat uit LGTBIQ+’ers. Something real is niets meer of minder dan een minimusical gesitueerd in een gay club in WeHo waar alle aanwezigen op zoek zijn naar de enig ware ander – voor één nacht, voor een kortstondige relatie of voor een leven lang. Ik schrijf minimusical omdat Something real maar één echte song telt (een compositie genaamd The game van Jeff Marx en Mervyn Warren) buiten de eenregelige themamelodie. Something real moet het zonder uitgewerkte verhaallijn en hoofdpersonen doen, al wordt ter wille van de dramatiek ingezoomd op een man die zijn voormalige geliefde ontloopt vanwege de nog immer intact zijnde aantrekkingskracht. Welbeschouwd vormen echter alle bezoekers van de nachtclub tezamen de werkelijke hoofdpersoon: een veelstemmig collectief dat zich kenbaar maakt middels een reeks innerlijke monologen. Waar veel normale musicals lijden aan doorgecomponeerde langdradigheid laat deze minimusical zien hoe het anders kan.

Something real (9 min., 5 sec.): “Something Real” – Short Film on Vimeo
Meer informatie: Something Real (Short 2012) – IMDb

 

Ronny & I (Guy Shalem; Verenigde Staten, 2013)

Boezemvrienden Adam (Adam Berry) en Ronny (Luke Humphrey) gaan samen een weekendje weg en filmen zichzelf en elkaar met een smart phone. Tot zover niets aan de hand. Maar dan bekent Adam, wiens hals nog de bijtsporen vertoont van een ruzie met zijn vriendinnetje, dat hij zich seksueel tot Ronny voelt aangetrokken en dat hij het weekendje gepland heeft om met hem een hotelbed te kunnen delen. Ronny is verbijsterd maar geeft ook toe zo zijn vermoedens te hebben gehad. Meer verklappen doet afbreuk aan de film, die vanwege alle handgeschoten, lukrake beelden en ongepolijste dialogen bijzonder authentiek aandoet. Je zou bijna vergeten dat de film van a tot z is geacteerd. Regisseur Guy Shalem weet goedkoop sentiment te vermijden en als er warempel toch een traantje vloeit (van geluk) voelt zelfs dat volkomen geloofwaardig aan!

Ronny & I (20 min., 57 sec.): Ronny & i (R-rated Version) on Vimeo
Meer informatie: Ronny & i (Short 2013) – IMDb

 

 

The Disgustings (Jordan Firstman; Verenigde Staten, 2014)

Dat er aan de omgangsvormen in de gay community wel eens wat mankeert hoef ik niemand te vertellen. Ook kennen we bijna allemaal wel iemand met een ongenadig scherpe tong. Het gelegenheidsduo The Disgustings, bestaande uit de Amerikaanse komieken Jordan Firstman (1991) en Drew Droege (1977), neemt die botte omgangsvormen onder de loep en vergroot ze uit tot karikaturale proporties. Als beste vrienden Pierce en Daryl slaan The Disgustings meedogenloos om zich heen, beledigen iedereen die op hun pad komt en rebbelen er hersenloos op los. Letterlijk alles wat ze misprijzend over vrouwen, minnaars en hetero’s beweren, of wat ze anderen unverfroren voor de voeten werpen, slaat feitelijk op henzelf. Reflectie en empathie zijn volkomen afwezig. Pierce (Firstman) en Daryl (Droege) zijn egocentrische monsters die zich alleen door lesbo’s de les laten lezen. Al geven ze daar naderhand dan weer hun eigen draai aan. Interessant is de vraag waar die slechte omgangsvormen vandaan komen en hoe ze versterkt worden. Verwacht wat dat betreft niet te veel van The Disgustings. Er is de flauwe suggestie dat homo’s karakterologisch misvormd worden door structurele eenzaamheid en bindingsangst maar dat is een wel heel gemakkelijk en freudiaans excuus…

The disgustings (12 min., 14 sec.): The Disgustings on Vimeo
Meer informatie: The Disgustings (Short 2014) – IMDb
The disgustings : save the date (5 min., 45 sec.): The Disgustings: Save the Date – YouTube
Meer informatie: The Disgustings: Save the Date (Short 2015) – IMDb

 

For the love of Julio (Jamieson Pearce; Australië, 2014)

Een terrein dat cinematografisch wat mij betreft niet genoeg kan worden geëxploreerd, in zowel dramatisch-existentieel als psychologisch-humoristisch opzicht, is de vriendschap tussen de homoman en zijn beste (cisgender hetero) vriendin. De Australische regisseur Jamieson Pearce maakte in 2014 een korte film die gaat over een dergelijke vriendschap – een vriendschap die net als alle andere niet zonder voorwaarden is maar daar van afwijkt door de extreme mate van wederzijds vertrouwen, mededogen en schaamteloosheid. For the love of Julio volgt George (Oliver Coleman) en Alice (Simone French) bij de voorbereidingen op een gezamenlijk avondje uit en doet vervolgens verslag van de gebeurtenissen tijdens dat avondje. Zowel George als Alice hopen een man voor de nacht te scoren, wat in beider geval uitloopt op een jammerlijke deceptie. Gelukkig is er nog de troostrijke late night hamburger die de mannenhonger een beetje stilt. Wat deze bitterzoete komedie ver boven de middenmaat uittilt – en tot op zekere hoogte onvergetelijk maakt – is het inventieve en campy gebruik van het zwijmellied El amor van Julio Iglesias.

For the love of Julio (10 min., 50 sec.): For the Love of Julio on Vimeo
Meer informatie: For the Love of Julio (Short 2014) – IMDb

 

Burning soul : the raising of the flag (Cédric Eugène Desenfants; Australië, 2016)

Ik snap de zoektocht van de gay community naar zijn eigen wortels maar wat daarbij nooit uit het oog moet worden verloren is dat ons moderne begrip van homoseksualiteit niet zonder meer getransponeerd kan worden naar mannen die in vroeger eeuwen gelijkgeslachtelijke contacten onderhielden. Natuurlijk zijn er altijd mannen geweest die op mannen vielen, maar hoe zij zelf over die verlangens dachten en oordeelden is veelal onduidelijk. Het is dus nogal gewaagd om te veronderstellen dat er ook in bijvoorbeeld de vroege 18e eeuw al zoiets bestond als een homoseksueel zelfbewustzijn, laat staan zoiets als gay pride. Precies dat laatste is wat Cédric Desenfants in Burning soul, een afstudeerproject van de Sydney Film School, ons juist wél wil doen laten geloven.

Burning soul is geïnspireerd op het vroegst bekende sodomieproces dat plaatsvond op Australische bodem. In dat proces werden Adriaen Spoor en Pieter Engels, twee Nederlandse matrozen van een VOC-schip dat in juni 1727 was gestrand op één van de Houtman-eilanden voor de westkust van Australië, veroordeeld tot verbanning naar een ander – onbewoond – eilandje van deze archipel. Kennelijk vond regisseur Desenfants dit allemaal niet dramatisch genoeg want hij geeft aan het tribunaal en de tenuitvoerlegging van het vonnis een geheel eigen draai die gepaard gaat met het nodige spektakel. Een ouderwetse swashbuckler is er niets bij. In zijn film negeert hij het feit dat Adriaen en Pieter het hen ten gelaste gelegde zelfs onder tortuur bleven ontkennen. Helemaal curieus zijn de slotbeelden, waarin Pieter met een VOC-vlag met het opschrift “schandjongen” een pose inneemt die duidelijk ontleend is aan het bekende schilderij Wanderer über dem Nebelmeer van Casper David Friedrich. Wie prijs stelt op enige historische accuratesse is bij Burning soul beslist aan het verkeerde adres. Acteurs Teo Falck en Rasmus Callmer, die gestalte geven aan Adriaen en Pieter, zijn echter bijzonder aantrekkelijk en maken dat je toch blijft kijken.

Burning soul (14 min.): BURNING SOUL | Historical Aussie lgbtq drama short film – YouTube
Burning soul maakt tevens deel uit van de compilatie The Aussie boys (London : NQV Media, 2022): The Aussie Boys – Watch Online – NQV MEDIA
Meer informatie: Burning Soul (Short 2016) – IMDb; 1727, Adriaen Spoor and Pieter Engels – Unfit For Publication ; Burning Soul (2015) | Flickr

 

Mario, Kike & David (Miguel Lafuente; Spanje, 2016)

Ik bewonder korte films waarin gespeeld wordt met de vorm van de vertelling en waarin gerefereerd wordt aan andere films en verhalen. Maar de essentie van cinema is voor mij nog altijd dat de toeschouwer empathisch geraakt wordt door het drama. In de tribulaties van de hoofdpersoon of hoofdpersonen moet de toeschouwer ook iets herkennen van zijn/haar eigen verwarringen – los van geslacht, genderidentiteit en seksuele voorkeur. Zo is biseksualiteit voor mij altijd een tamelijk onbegrijpelijke voorkeur gebleven. De korte film Mario, Kike & David van Miquel Lafuente (1977) heeft echter een klein luikje in mijn bewustzijn geopend, simpelweg doordat ik geraakt werd door het drama. Kike (Gustavo Rojo) en Mario (Almagro San Miguel) hebben een seksafspraak gemaakt via een dating app, waarop Kike zich voordoet als straight en Mario als bottom. In de daarop volgende maanden volgen er meer ontmoetingen, omdat beiden elkaar al onmiddellijk opgebiecht hebben in diepste wezen biseksueel te zijn. Maar is er ook perspectief op een langduriger relatie en wat voor vorm moet die dan aannemen?

Mario, Kike & David (19 min., 58 sec.): Mario, Kiké & David (An LGBT Short Film) – YouTube ; Mario, Kike & David (here.tv)
Meer informatie: Mario, Kike y David (Short 2016) – IMDb

 

Adult (Jamieson Pearce; Australië, 2017)

Laten we er geen doekjes om winden: sinds de komst van internet is (vrijwel) elke studeerkamer een discrete pornotheek geworden. Porno heeft zeker vermakelijke, aantrekkelijke en opwindende kanten (anders keken we er niet zo vaak naar) maar helaas ook tal van dubieuze aspecten. Zo is vaak sprake van grove stereotypering. Ook de verhalen en geruchten over misbruik en uitbuiting van acteurs zijn té hardnekkig om zo maar van tafel te vegen. Aan de gebruikers/consumentenkant loeren weer andere gevaren: van afstomping van de eigen seksuele verbeeldingskracht tot serieuze pornoverslaving. De Australische auteur Christos Tsiolkas heeft in de bundel Merciless gods (2014) enkele pregnante verhalen gepubliceerd over de schaduwzijden van de porno-industrie. Eén van die verhalen, Porn 1, is door Tsiolkas’ landgenoot Jamieson Pearce vrij getrouw verfilmd onder de titel Adult. Een briljante titel, aangezien deze enerzijds verwijst naar de adult entertainment industry en anderzijds naar het thema van de ouder-kindrelatie. Adult speelt zich af in de periode vlak voordat internet het belangrijkste distributiekanaal voor porno werd. In de film moet een moeder (Victoria Haralabidou) de pijnlijke waarheid omtrent de dood van haar enige zoon Nicholas (Adam Ibrahim) onder ogen zien. De politie in Los Angeles heeft haar verteld dat haar zoon gestorven is aan een overdosis van verdovende en stimulerende middelen. Ook heeft ze te horen gekregen dat Nicholas werkzaam was als porno-acteur onder de schuilnaam Jason Stone. In een pornotheek koopt de vrouw een videoband waarop haar zoon te zien is. Thuisgekomen besluit ze dapper de band te gaan bekijken. Adult springt knap heen en weer tussen de herinneringen van de vrouw aan het verleden en dat wat er op de videoband te zien is. De vraag of en in hoeverre porno-acteur Jason Stone het product is van een ongelukkige jeugd, dringt zich daarbij wel op aan de toeschouwer maar blijkt voor de moeder simpelweg te confronterend.

Adult (12 min., 8 sec.): Adult from Jamieson Pearce on Vimeo
Meer informatie: Adult (Short 2017) – IMDb; interview met regisseur Jamieson Pearce (07-03-2019): Premiere: Adult | A Short Film Drama by Jamieson Pearce (directorsnotes.com); filmkritiek door Serafima Serafimova (02-04-2019): Adult by Jamieson Pearce | Short Film (shortoftheweek.com)

 

Wildfire (Bretten Hannam; Canada, 2019)

Link (Guillermo Knockwood) en zijn jongere halfbroertje Travis (Avery Winters-Anthony) ontvluchten hun gewelddadige vader en krijgen daarbij gezelschap van Pasmay (Bobby Pierro), een jongen uit de Mi’kmaq-gemeenschap in Nova Scotia die zich sterk tot Link voelt aangetrokken. Link is van plan op zoek te gaan naar zijn indiaanse moeder maar moet eerst zijn witte vader definitief van zich zien af te schudden. Dat Link zijn haren heeft geblondeerd om er niet al te indiaans uit te zien, maakt duidelijk dat hij nog maar aan het begin staat van zijn zoektocht naar zijn half-indiaanse afkomst. Buiten dat, of beter gezegd parallel daaraan, speelt ook de zoektocht naar zijn seksuele identiteit. Regisseur Bretten Hannam, zelf afkomstig uit de Mi’kmaq-gemeenschap, bouwde Wildfire twee jaar later uit tot de lange speelfilm Wildhood. Voor de jeugdige acteurs Guillermo Knockwood en Bobby Pierro is in die zeer geslaagde speelfilm slechts een onbetekenend bijrolletje weggelegd. Avery Winters-Anthony mocht echter nogmaals met verbazingwekkend naturel in de rol van Travis kruipen.

Wildfire (12 min., 5 sec.): Wildfire on Vimeo
Meer informatie: Wildfire (Short 2019) – IMDb

 

Entre lençóis (Otavio Henrique Teruya Vidal; Brazilië, 2019)

Bij het uithangen van zijn lakens op de drooglijnen boven op het dak van een flatgebouw in São Paulo ontdekt een ongeveer 20-jarige bewoner dat er een t-shirt met regenboogprint aan de waslijn hang. Van wie is dat t-shirt? Met een listigheidje en het nodige geduld ontdekt de jongen (gespeeld door regisseur Tato Teruya Vidal) wie de eigenaar is van dit kledingstuk: een roodharige iets oudere medeflatbewoner die op de achtste etage woont. Maar hoe met deze medeflatbewoner het gesprek aan te knopen en daarna… ja wie weet…? Gelukkig is de jongen van de achtste etage (Breno Rodrigues) net wat doortastender en heeft hij ook in de gaten dat iemand via de waslijn contact probeert te maken. Entre lençóis is een vrijwel dialoogloze humoristische kortfilm die niet gaat over wat er tussen de lakens gebeurt maar over hoe daar tussen te geraken.

Entre lençóis (10 min., 41 sec.): Entrelençóis (Between the sheets) – Gay Short Movie – YouTube

 

 

 

Río (Marco Buontempo; Argentinië, 2020)

Bruno (Iván Nicolai) en Franco (Facundo Cácares Rojo), die als tieners wat met elkaar hadden, hebben opnieuw een afspraak met elkaar gemaakt. Sinds hun relatie het begaf zijn er vijf jaar verstreken. Wat is er veranderd in de chemie tussen de voormalige geliefden: zijn ze verder uit elkaar gegroeid of is hun zelfinzicht toegenomen en zijn ze milder jegens elkaar geworden? Franco, die vroeger bang was om er te gay uit te zien, heeft nu zijn haar roze geverfd en is op sociale media actief als een uithangbord voor de homobeweging. Bruno daarentegen heeft zichzelf een super straight uiterlijk aangemeten. Waar ze vroeger nooit veel te bepraten hadden durven Franco en Bruno nu onderwerpen aan te snijden waarbij ze zichzelf moeten blootgeven. Een goed deel van de dag en daarop volgende nacht zwerven ze door het plaatsje in de provincie Córdoba waar Bruno tegenwoordig woont. Ze bezoeken onder andere een verlaten kuuroord waar ooit zwermen toeristen op af kwamen maar dat nu in een ruïneuze staat verkeert. Natuurlijk staat deze locatie min of meer symbool voor de gestrande verhouding tussen Bruno en Franco. Terloops snijden de jongemannen het vraagstuk aan hoe zo’n fotogenieke ruïne moet worden gewaardeerd. De parallelle kwestie is of hun liefdesrelatie, die eigenlijk dood is, nieuw leven moet worden ingeblazen. Laten we hopen dat regisseur en scenarioschrijver Marco Buontempo (1995) in de toekomst de kans krijgt zich te bewijzen met een film van langere adem. Ook acteur Facundo Cácares, gezegend met een expressieve mimiek en oogopslag, hoop ik vaker terug te zien op het witte doek.

Río (25 min., 3 sec.): RÍO Gay Short Film – YouTube
Meer informatie: Río (Short 2020) – IMDb

 

Ramené par les vagues (Yoan Clauzel; Frankrijk, 2021)

Bedrijfskundestudent Loïs (Victor Senegas) wordt wakker op een strand bij Montpellier, zonder telefoon of geld op zak en met een kater van een rampzalig verlopen feestje. Hij klampt de eerste de beste voorbijganger aan om hulp. Hoewel deze Killian (Valentin Champion), die aan het hardlopen is, aanvankelijk niet erg toeschietelijk reageert, biedt hij de ‘drenkeling’ even later toch de helpende hand. Loïs reageert (over)enthousiast want wat hem betreft is sprake van liefde op het eerste gezicht, al durft hij dat niet onmiddellijk aan zijn redder in nood te bekennen. Het verhaaltje van Ramené par les vagues (“aangespoeld door de golven”) heeft niet veel om het lijf en ook het acteerwerk van Victor Senegas overtuigt niet altijd. Toch heeft de film mij ingepakt vanwege een paar subtiele momenten en een charmante dialoog. Zo wordt in een kundig gemonteerde flits (op 4 minuut en 8 seconden) onthuld dat het gereserveerde optreden van Killian een façade is. En in zijn slotapologie zet Loïs de wereld ontwapenend op zijn kop: “Als je hetero bent, is dat ok. Daar valt niets aan te doen.” In een eerdere film van dezelfde regisseur/scenarioschrijver, gemaakt tijdens diens studie aan de filmschool te Montpellier, luidde de impliciete boodschap nog: als je homo bent is dat ok. Dat maakt die eerdere film, Rendez-vous sans tâche (2019), clichématiger van opzet dan Ramené par les vagues. Dat ik die eerdere film hier toch vermeld is omdat ook daarin een hoofdrol is weggelegd voor Valentin Champion. Wie beide films achter elkaar bekijkt zal bemerken dat deze blonde krullebol in twee jaar tijd toch flink als acteur is gegroeid! Doordat Ramené par les vagues grotendeels uit buitenopnamen bestaat, stijgt de film ook wat art direction betreft duidelijk boven zijn voorganger uit.

Ramené par les vagues (11 min., 7 sec.): Court-métrage – RAMENÉ PAR LES VAGUES – YouTube
Rendez-vous sans tâche (11 min., 13 sec.): Court-métrage – RENDEZ-VOUS SANS TÂCHE – YouTube
Meer informatie: Yoan Clauzel (@yoan_133c) • Instagram-foto’s en -video’s


Alíron 2: El descanso (Adrià Llauró Martínez; Spanje, 2022)

De (bi/homo)curieuze uitspatting van Barcelona-fans Fran (Adrián Expósito) en Marc (Eudald Font) uit Alíron (2019) krijgt een onverwacht vervolg. Nu de twee blaugranes van elkaar weten dat zij zich ook seksueel tot elkaar aangetrokken voelen, heeft het gezamenlijk voetbal kijken op de beruchte laptop van Fran’s zuster er een dimensie bij gekregen. Al blijft er ook enig ongemak schuilen in de omgang. Want wat is de beste aanpak om van voetbal over te schakelen op seks en wat is het juiste moment? Kun je gaan neuken als de laptop het plotseling laat afweten vanwege een lege batterij? En hoe om te gaan met de ultieme stoorzender, te weten Fran’s opdringerige zuster Carla (Valentina Scapusio)? Die verkeert bovendien nog in de veronderstelling dat Fran en Marc alleen in voetbal zijn geïnteresseerd. Natuurlijk is het scenario net wat voorspelbaarder dan dat van deel 1. Omwille van de consistentie wordt ook in Alíron 2 van de acteurs gevergd dat ze zich niet inhouden en dus flink schmieren. Vervelen doet het gelukkig niet. Mocht er ooit een derde deel komen dan hoop ik dat de locatie van Fran’s benauwde appartementje verruild wordt voor de weidse tribunes van Camp Nou. Daar mogen Fran en Marc dan de confrontatie aangaan met het zoals bekend niet erg homovriendelijke voetbalvolk.

Alíron (8 min., 22 sec.): 😏🔥 ALIRÓN (parte 2) – Cortometraje – YouTube
Meer informatie: Alirón 2 (el descanso) (Short 2022) – IMDb

 

© Peter Zwaal, 2022