Assunto de família (Caru Alves de Souza; Brazilië, 2011)

Zondag. Een volkswijk in São Paulo. Een familie bestaande uit een vader, een moeder en twee volwassen zoons, opgesloten in een kleine flat. De vader kijkt in zijn ondergoed naar een voetbalwedstrijd op de televisie. De moeder draagt voedsel aan, maakt zich zorgen over het verval van haar schoonheid en rookt stiekem een sigaretje in de bijkeuken. De oudste zoon, Cauã (Thiago Franco Balieiro), laat er geen misverstand over bestaan dat hij de tweede in de pikorde is: hij commandeert zijn moeder en intimideert en vernedert zelfs zijn jongere broer Rossi (Kauê Telloli). Die laatste is niet in voetbal geïnteresseerd maar heeft wel belangstelling voor de vrienden van zijn oudere broer, die na afloop van de voetbalwedstrijd op bezoek komen. Eén van die vrienden (Thiago Pinheiro) weet die belangstelling op de juiste manier te duiden en onderneemt vervolgens zeer doelgericht actie. Een kleine studie in patriarchale familieverhoudingen, luidruchtig Braziliaans machismo en onderdrukte homoseksualiteit.

Assunto de família (12 min.): Curta Gay • Meu Primeiro Beijo Gay // Curta lgbt ASSUNTO DE FAMÍLIA – Kinobox – YouTube
Assunto de família is ook verschenen op de verzamel-DVD Boys on film 9: youth in trouble (London : Peccadillo Pictures, 2013)
Meer informatie: Assunto de Família (2011) – IMDb

 

Ce n’est pas un film de cow-boys (Benjamin Parent; Frankrijk, 2012)

Wat voor indrukken, ideeën en vragen roept het zien van de film Brokeback Mountain op bij een aantal tieners? De vraag zou het vertrekpunt kunnen zijn van een documentaire maar de Franse regisseur Benjamin Parent (1975) maakte er een korte speelfilm van en schreef zelf het invoelende scenario. Dat Brokeback Mountain geen gewone cowboyfilm is maar een western pédé snappen jongens en meisjes van ongeveer 14 jaar maar al te goed, maar van de finesses van het verhaal ontgaat hen veel. De film lijkt ook hun vooroordelen – in positieve dan wel negatieve zin – over homoseksualiteit grotendeels in tact te laten. De camera volgt twee vertrouwelijke conversaties: één in het jongens- en één in het meisjestoilet van een multi-etnische middelbare school. In het jongenstoilet wordt de film in zekere zin naverteld en becommentarieerd, in het meisjestoilet wordt het persoonlijker omdat één van de meisjes dochter is van een homoseksuele vader en dus min of meer ervaringsdeskundig. De vier jonge acteurs (Malivaï Yakou, Finnegan Oldfield, Leïla Choukri en Garance Marillier) zijn stuk voor stuk fantastisch naturel. Je vergeet bijna dat je naar een speelfilm zit te kijken. Het scenario van Parent is niet alleen invoelend maar drijft ook op een fijnzinnige manier de spot met de blik van kinderen in de leeftijd tussen servet en tafellaken.

Ce n’est pas un film de cow-boys (11 min., 51 sec.): Ce n’est pas un film de cow-boys – Video Dailymotion
Ce n’est pas un film de cow-boys is ook verschenen op de verzamel-DVD Boys on film 9: youth in trouble (London : Peccadillo Pictures, 2013)
Meer informatie: Ce n’est pas un film de cow-boys (2012) – IMDb ; CE N’EST PAS UN FILM DE COW-BOYS, Nommé pour le César 2013 du Meilleur Film de Court Métrage, Benjamin Parent, réalisateur in César 2013 : Paroles de Nommés on Vimeo

 

7ème Ciel (Guillaume Foirest; Frankrijk, 2013)

Het leven dat de Frans-Algerijnse Sofiane (Rédouane Behache) leidt is bepaald het tegendeel van wat de titel van de film suggereert. Sofiane, die al een eind in de twintig is, woont nog steeds bij zijn ouders in een appartement in Champigny-sur-Marne, een banlieu ten zuidoosten van Parijs. Waar zijn jongere zusje door te studeren hard haar best doet om vooruit te komen in het leven, is Sofiane op een dood punt aanbelandt. Hij hangt rond met verkeerde vrienden, behandelt zijn vriendin Julie (Diena Tsimba) als een stuk stront, minacht zo’n beetje alles en iedereen met uitzondering van zijn moeder, en gedraagt zichzelf als een “boze, slechte djinn”. Zijn vader verwijt hem dat hij een uitvreter is, dat hij niet werkt en dus geen gezin kan stichten. Tot op zekere hoogte is dat correct, al oefent Sofiane wel degelijk een beroep uit. Maar dat is weinig eerzaam van aard en speelt zich in het verborgene af. Sofiane maakt namelijk afspraakjes op internet met mannen die bereid zijn te betalen voor seks. Dat hij zelf homoseksuele verlangens heeft weigert hij echter te erkennen. Een ontmoeting met een klant genaamd Bob Sick (Erick Deshors), een sadist die een nog veel slechtere djinn is dan Sofiane zelf, bewerkstelligt uiteindelijk een soort ommekeer. Let op de ring die een aantal malen van eigenaar verwisselt. De uiteindelijke drager van die ring is wellicht degene die Sofiane bij de hand kan nemen naar de zevende hemel.

7ème Ciel (39 min.): 7ème CIEL (7TH HEAVEN) de Guillaume Foirest (court-métrage sur l’homosexualité – 2013) – YouTube
7ème Ciel maakt deel uit van de video-on-demand compilatie French touch : between men (London : FilmDoo, 2019)
Meer informatie: 7ème ciel (2013) – IMDb ; 7ème CIEL de Guillaume Foirest – INTERVIEW ALAKISS TV – YouTube ; Interview with Guillaume Foirest & Redouane Behache / […] – YouTube

 

De vuelta (Gabriel Dorado; Spanje, 2015)

De ongeveer 20-jarige Alex (Carlos Cuevas) keert na een afwezigheid van twee jaar terug naar het Catalaanse dorp van zijn jeugd ter gelegenheid van het midzomerfeest van San Juan (24 juni), dat traditioneel wordt ingeluid met vreugdevuren en middernachtelijk vuurwerk. Alex is blij zijn jeugdvriend Jordi (Aleix Melé) weer te zien, die nog steeds in het dorp woont. Bij de voorbereidingen die Alex en Jordi treffen om als eerste vuurwerk te kunnen afsteken breekt een noodweer los. Daardoor worden de jongens gedwongen te schuilen in een leegstaand huis waar ze als kinderen en tieners ook vaak hebben verkeerd. In afwachting tot het weer opklaart worden oude herinneringen opgehaald maar blijkt ook dat de tijd niet heeft stilgestaan. Op wat er in het verleden aan fysieke intimiteit tussen hen is voorgevallen blikken beide jongens anders terug: voor de één was het een prille vorm van liefde, voor de ander niet meer dan wat gerommel. Regisseur Gabriel Dorado (1991) weet de klippen van de kitsch kundig maar rakelings te omzeilen. Alleen het traantje dat door Alex wordt vergoten is net iets te veel van het goede, met name omdat het zo opzichtig in beeld gebracht wordt. Dat Dorado ook beschikt over een humoristisch register blijkt uit zijn eerdere korte film Camello por sorpresa (2014). Die film is echter vooral dialooggedreven en cinematografisch veel minder interessant.

De vuelta (13 min., 1 sec.): DE VUELTA / BACK AGAIN on Vimeo ; DE VUELTA – Corto LGTB – España – ( 2015 ) – Subs (ESP – EN – NL – GER – IT – FR) – YouTube
Meer informatie: De vuelta (2015) – IMDb
Camelo por sorpresa (7 min., 28 sec.): CAMELLO POR SORPRESA on Vimeo
Meer informatie: Camello por sorpresa (2014) – IMDb

 

Netuno (Daniel Nolasco; Brazilië, 2017)

De eerste film die ik ooit zag van regisseur Daniel Nolasco (1983) was Plutão (2015), een grappige en inventieve cross-over tussen speelfilm en documentaire. Plutão, oftewel Pluto, is zowel een eerbetoon aan de schoonheid en sensualiteit van Braziliaanse mannen als een gesproken Spartacus-gids over Rio de Janeiro: waar en op welk tijdstip van de dag kun je het beste andere homomannen van een bepaald type of een bepaalde leeftijdsgroep treffen. Een instructief inkijkje dus in de homoseksuele subcultuur van Rio de Janeiro, een dwergplaneet voor alle Braziliaanse gays en queers (en voor buitenlanders die ook wel eens een lekkere Braziliaan aan de haak willen slaan). Voor de komische noot zorgen enkele edelfiguranten die een Tom of Finland-fantasie uitleven. Aan Plutão vooraf ging Urano (2013) en na Plutão volgde nog Netuno (2017). De titels maken duidelijk dat deze films een drieluik vormen maar dat neemt niet weg dat ze prima afzonderlijk zijn te bezien. Urano, oftewel Uranus, is duidelijk een vingeroefening voor Plutão. Het is een beeldessay over the gay gaze waar met veel moeite enige lijn in is aangebracht. Veruit het best geslaagde deel van het drieluik is Netuno, dat het dichtst de vorm benadert van een korte speelfilm. In Netuno, oftewel Neptunes, staat de verborgen ‘onderwaterwereld’ centraal van een man van middelbare leeftijd. Hoe en waar geeft deze veertiger (Norval Berbari) gestalte en invulling aan zijn homo-erotische en -seksuele verlangens? We volgen hem op een zwijgzame tocht langs onder andere seksshop, zwembad en sauna en zijn getuige van zijn vergeefse pogingen contact te leggen met een veel jongere man (Leandro José). De openingsscène van Netuno is min of meer ontleend aan de klassieke pornofilm Boys in the sand (1971). In Nolasco’s eerste lange speelfilm Vento senco (2020) keert deze scène eveneens terug, waarmee de regisseur lijkt te onderstrepen dat porno vaak het antidotum is voor homomannen die wensen te ontsnappen aan hun heteronormatieve opvoeding. De slotscène van Netuno heeft een hoog sado-masochistisch én magisch-realistisch gehalte. Hoe deze slotbeelden precies dienen te worden geïnterpreteerd is voer voor psychologen. Ik hou het op iets in de richting van homo humini lupus: de oudere homo als eenzame wolf, overgeleverd aan de genade van de andere wolven… In de korte film Sr. Raposo (2018), dat als een vervolg op Netuno kan worden beschouwd, laat Nolasco zien hoe eenzame wolven of oude vossen juist in de theatrale SM-scene een soort nabloei kunnen beleven. Today you’re young, too soon you’re old, zingt Dinah Washington als de aftiteling begint…

Urano (7 min., 20 sec.): Urano (Uranus), 2013 on Vimeo
Meer informatie: Urano (2013) – IMDb
Plutão (12 min., 37 sec.): Plutão (2013) on Vimeo
Meer informatie: Plutão (2015) – IMDb
Netuno (17 min., 47 sec.): Netuno (Neptune), 2017 on Vimeo
Meer informatie: Netuno (2017) – IMDb
Sr. Raposo (22 min., 44 sec.): Mr. Roposo Short Film (2018) – YouTube
Meer informatie: Sr. Raposo (2018) – IMDb

 

Petit ami (Anthony Schatteman; België, 2017)

Kerstavond. In het Gentse rendez-vous hotel Petit ami heeft een jongeman van net in de twintig een seksafspraakje met een man van middelbare leeftijd. De jongeman (Ezra Fieremans) prostitueert zich, de oudere man (Thomas Ryckewaert) is de betalende klant. De eerste heeft zich bij het maken van de afspraak voorgedaan als een tiener, omdat hij denkt dat dat geiler is voor de klant, terwijl die laatste veel minder oud is dan de klanten die de jongeman gewend is te bedienen. In de neon schijnwereld van het rendez-vouz hotel is werkelijk contact – voorbij de snelle seks – vrijwel uitgesloten. Toch komen klant en sekswerker bij deze ontmoeting nader tot elkaar. Komt het door de kerstgedachte of omdat beiden op een beslissend dan wel ontnuchterend punt in hun leven zijn aanbeland? Hoewel het acteertalent van Ezra Fieremans beperkt is – zijn tekstvoordracht is erg vlak en zijn mimiek nogal uitdrukkingsloos – bevat Petit ami een briljante woordeloze scène die stellig alleen maar door Fieremans – danser van beroep – kan zijn bedacht. Die scène is puur ballet en drukt akelig precies de onmacht en innerlijke verscheurdheid uit van de oudere man, die klem zit tussen zijn huwelijk/gezin en zijn homoseksuele verlangens. Petit ami is het derde deel van de zogenaamde Jasper-trilogie van regisseur Anthony Schatteman (1989). Dit slotdeel is helderder van opzet dan Volg mij (2015), het welhaast onnavolgbare tweede deel van het drieluik, maar steekt in verhalende zin nog steeds schraal af bij Kus me zachtjes (2012), het zwart humoristisch openingsdeel.

Petit ami (13 min., 27 sec.): Petit Ami – GAY SHORT FILM – YouTube
Petit ami maakt deel uit van de video-on-demand compilaties New queer visions : men from the boys (London : FilmDoo, 2017) en The male gaze : the heat of the night (London : NQVmedia, 2019)
Meer informatie: Petit ami (2017) – IMDb

 

Cupiditas (Mattin Garikano; Spanje, 2017)

Cupiditas is een Latijns woord, dat begeerte, wens of verlangen betekent. In de gelijknamige korte film van de Baskische regisseur Mattin Garikano (1987) hebben twee samenwonende mannen van begin dertig een discussie over het openbreken van hun monogame relatie. Een heikel onderwerp dat vroeg of laat in veel moderne tweerelaties aan de orde wordt gesteld: is het onder bepaalde voorwaarden toegestaan om seks te hebben met derden? Ik ken aardig wat korte films over dit onderwerp maar ze zakken bijna allemaal door de mand wegens een overdaad aan gepraat en een ontluisterend gebrek aan visuele diepgang en symboliek. Een doodzonde want film gaat in de allereerste plaats over beeld en verbeelding: show don’t tell. Regisseur Garikano weet het onderwerp ingenieus te verpakken in een verhaaltje dat niet alleen over seksuele verlangens maar ook over magie, oprechtheid en het belang van goede smaak gaat. Isaac en Eloy zijn op de dag af vijf jaar een stel en hebben om dat te vieren elk een verrassing voorbereid. Isaac (Rufino Arco Tirado), een begenadigd goochelaar, dient zijn verrassing op in de vorm van een zorgvuldig georkestreerde goocheltruc – een soort magische drietrapsraket. Eloy (Asier Olaziregi) presenteert zijn geliefde een bijzonder geschenk: een wonderlamp, die elke wens in vervulling zal doen laten komen. Tot Eloys ontsteltenis geeft Isaac daarop onverbloemd te kennen dat hij een open relatie wenst. In de discussie die volgt wordt een bekend dictum van Oscar Wilde (uit The importance of being earnest) tegen het licht gehouden: In matters of grave importance, style, not sincerity is the vital thing. Getuigt het wel van goede smaak om op de dag dat je vijf jaar een relatie hebt, kenbaar te maken niet langer monogaam te willen zijn? Gelukkig is Isaac nog niet aan het einde van zijn goocheltruc toegekomen. Met het voltooien van zijn truc bereidt hij Eloy nogmaals een verrassing, die zijn eerder uitgesproken wens in een veel genuanceerder daglicht stelt. Wie Cupiditas aandachtig bekijkt zal de symboliek niet ontgaan van het gebroken fietsslot en van de twee fietsen die door één ketting zijn verbonden.

Cupiditas (13 min., 8 sec.): Gay short film 🔔 | 🇬🇧 SUB | CUPIDITAS – YouTube

 

Sandra chamando (João Cândido Zacharias; Brazilië, 2017)

Regisseur João Cândido Zacharias (1981) houdt het lekker overzichtelijk. Zijn korte film Sandra chamando bestaat ruwweg uit twee minuten seks tussen twee jongemannen, flitsend en impressionistisch gefilmd in een mooi groen licht, plus een tien minuten durende dialoog aan de koffie/ontbijttafel de volgende ochtend, strak gefilmd vanuit slechts drie camerastandpunten. Tijdens de seks wordt er geen woord tussen de twee jongens gesproken en het gesprek aan de koffietafel gaat uitsluitend over de dood. Hoe gespiegeld wil je het hebben? De boodschap is helder: seks en de dood liggen dichter bij elkaar dan menigeen denkt. Elke zucht van verrukking brengt een mens dichter bij zijn laatste zucht. Dat gezegd hebbende, ga er maar aan staan: hoe breng je zo’n kunstmatige compositie tot leven, hoe zorg je dat de film ook in verhalende zin geloofwaardig wordt? En hoe brei je een passend slot aan het geheel? Het slot zal ik niet verraden, behalve dan dat daar eenmalig een vierde camerastandpunt voor nodig is. Hoe het gesprek over de dood aan de koffietafel diepgang krijgt kan hier wel uit de doeken worden gedaan. De twee jongens (Igor Mo en Maurício José Barcellos) hebben het namelijk niet over de dood in algemene zin maar over de dood van hun moeders. Eén van die moeders heet trouwens Sandra, wat de titel van de film verklaart. Met het telefoontoestel dat nog steeds op haar naam staat, wordt de zoon nog af en toe gebeld. Elke keer dat hij haar nummer op het beeldscherm van zijn smartphone ziet verschijnen gelooft hij één seconde dat zijn moeder nog leeft. Moeders: ook al zijn ze morsdood, ze beroeren hun zonen nog steeds. En wat meer is: ze weten leven te blazen in een Grindr-relatie die anders wellicht als een nachtkaars was uitgegaan. Van dezelfde regisseur, net zo strak gecomponeerd en minstens zo dialooggedreven, is de korte film Os ultimos românticos (2019), waarin twee jongemannen, ieder vanuit eigen optiek, terugkijken op hun seksuele ontmoeting.

Sandra chamando (12 min., 46 sec.): Filme Gay • Café com Boy do Grindr // SANDRA CHAMANDO – YouTube
Meer informatie: Sandra Chamando (2017) – IMDb
Os ultimos românticos (12 min., 5 sec.): OS ÚLTIMOS ROMÂNTICOS on Vimeo
Meer informatie: Os Últimos Românticos (2019) – IMDb
Sandra chamando en Os ultimos românticos maken beiden deel uit van de video-on-demand compilatie Coming clean (London : FilmDoo, 2020)

  

Scene from the men’s toilets at a ceilidh (Louis Norris; Groot-Brittannië, 2018)

Een ceilidh (spreek uit: kjelji) is een Schots dansfeest met mannen in kilt, een fiddle– en fluitorkest en heel veel bier. De Engelse twintiger Dan (Joe Sefton) heeft zich in het dorpshuis waar zo’n ceilidh wordt gehouden opgesloten in het enige toilet met een deur. Zijn Schotse vriend en minnaar Rory (Ben Walsh) probeert hem over te halen om weer naar buiten te komen. Dan vraagt zich boos af waarom Rory hem naar het dansfeest heeft meegetroond als ze niet samen kunnen dansen. Bovendien is hij verbijsterd dat Rory, met wie hij al twee maanden samenwoont, tegenover zijn ouders nog niet uit de kast is gekomen. Zijnerzijds voelt Rory er niets voor om de traditionele ceilidh aan te grijpen voor een publiekelijke coming out. Dat neemt uiteraard niet weg dat hij Dan wel wat heeft uit te leggen, al is een openbaar toilet natuurlijk niet de meest geschikte plek om een geschil te beslechten. Mannen in kilt die dringend hun blaas moeten legen zorgen voor hinderlijke maar ook hoogst komische interrupties. Een Schot die staande wenst te urineren dient immers zijn kilt op te sjorren. Het prachtig uitgebalanceerde script en de inventieve cameravoering maken dat deze korte film van regisseur Louis Norris ver uitstijgt boven de gemiddelde debuutfilm. En vooral Joe Sefton is een acteur om goed in de gaten te houden.

Scene from the men’s toilets at a ceilidh (10 min., 10 sec.): Scene from the Men’s Toilets at a Ceilidh | Award-Winning Short Film – YouTube
Meer informatie: Scene from the Men’s Toilets at a Ceilidh (2018) – IMDb

 

Hallelujah (Matthew Richardson & Damian Siqueiros; Canada, 2019)

Matthew Richardson is een Amerikaanse cyr wheel acrobaat, die een aantal jaren gewerkt heeft bij het Canadese Cirque du Soleil. In 2019 trad hij op in America’s Got Talent, waarmee hij uit de betrekkelijke anonimiteit van het circusleven trad. Drie jaar daarvoor al had Richardson in een korte film voor Facebook, YouTube en andere sociale media zijn eerste schreden gezet op het pad naar meer naamsbekendheid en erkenning voor zijn bijzondere acrobatische gaven. Die film, The arrow (2016), waarvan Damian Siqueiros de regie en art direction op zich nam, kwam naar eigen zeggen voort uit pure frustratie. Bij het maken en uitvoeren van een duoact voor het Cirque du Soleil, samen met zijn geliefde Francis Perreault, hadden beiden zich voortdurend in acht genomen om vooral niet homoseksueel over te komen. Bezoekers van de circusvoorstellingen waar ook ter wereld zouden immers geen aanstoot mogen nemen aan dat waar ze voor hadden betaald. Voor de registratie van die duoact op film werden alle zelfopgelegde beperkingen overboord gezet en werd de liefde tussen Richardson en Perreault juist het gegeven waar alles – letterlijk – om draaide. Door bij de uitvoering van de circusact kleurpoeders in te zetten die ook bij het hindoeïstische holifeest worden gebruikt, benadrukt de film dat ware liefde geen kleur kent.
Richardson is nadien voortgegaan op de ingeslagen weg van queer circus en leverde in 2019 een tweede korte film af, wederom tot stand gekomen in nauwe samenwerking met Siqueiros. Welbeschouwd is Hallelujah, deze tweede film, meer een ballet- dan een circusactregistratie, al zijn er beslist enkele acrobatische elementen aan te wijzen die balletdansers niet beheersen. De boodschap die de film uitdraagt is dat godsdienst over liefde en medemenselijkheid gaat en dat al het andere bijzaak is. De film is opgenomen in de katholieke kerk Saint-Pierre-Apôtre, gelegen in het hartje van Montreals gay village. Het muzieknummer waarop de twee dansers (Guillaume Paquin en Arthur Morel Van Hyfte) hun acrobatische choreografie uitvoeren is Jeff Buckley’s indringende versie van Hallelujah (1994). Aan het eind van de voorstelling worden wederom de kleurpoeders van stal gehaald. Sommige fijnproevers zullen menen dat de film bezwijkt onder de last van alle symboliek, maar wat mij betreft is nog net geen sprake van schadelijke overdaad. Het neogothische verticalisme van het kerkinterieur harmonieert wonderwel met de tot het uiterste gestrekte mannenlichamen. De uitlichting van het ballet trekt een passende parallel tussen de bonte wereld van het circus en de symbolische kleurentooi van het katholieke kerkinterieur. Alleen die kleurpoeders hadden wat mij betreft ditmaal achterwege kunnen blijven. Die kwamen juist veel beter uit de verf in het volledig witte decor van die eerste film, The arrow.

Hallelujah (5 min., 33 sec.): HALLELUJAH – A CircusQueer Film Gay Love, Hate & Religion (2019) – YouTube
The arrow (4 min., 35 sec.): Matthew Richardson – THE ARROW [Love. Pride. Truth.] (2016) – YouTube
Meer informatie: MAKING THE ARROW – A Powerful Tribute and Celebration of Gay Love – YouTube ; The Artist Athlete Podcast: Episode #53: The Circus Goes on as Long as You Do with Matthew Richardson (libsyn.com) ; Matthew Richardson is taking queer circus to the next level – Means Happy

 

Marco (Saleem Haddad; Groot-Brittannië, 2019)

Omar (Zed Josef) is een jonge Londense bankier die in een duur en comfortabel appartement woont maar niet verschrikkelijk gelukkig is. Hij mist zijn Libanese familie en hij heeft geen geliefde om zijn leven mee te delen. Op zijn nachtkastje liggen de gedichten van Fernando Pessoa. Een mannelijke masseur/sekswerker moet het gebrek aan liefde en intimiteit tijdelijk verlichten. De bestelde masseur/sekswerker (Marwan Kaabour) zegt Marco te heten en beweert uit Barcelona te komen, maar de manier waarop hij die plaatsnaam uitspreekt verraadt dat hij ergens anders vandaan komt. Marco uit Barshalona blijkt eigenlijk Achmed uit Damascus te zijn. De ongemakkelijke en uitzichtloze Syrische vluchtelingencrisis dringt plotseling een Londense flat binnen en Omars staat van zalige onwetendheid wordt aan gruzelementen geslagen. Plotseling daagt bij hem het besef dat hij de luxe heeft van een Brits paspoort en zijn ouders kan bezoeken wanneer hij maar wil, terwijl Marco/Achmed volledig van zijn vaderland is afgesneden en alleen maar via Skype met zijn familie kan communiceren. Regisseur Saleem Haddad (1983) levert een intiem, dicht op de huid gefilmd huiskamerdrama af dat van begin tot einde overtuigt. De regisseur, zelf in het bezit van meer dan één paspoort, schreef eerder een roman (Guapa, 2016) over een homoseksuele man in een naamloos land uit het Midden-Oosten die tot zijn ontzetting bemerkt dat de discrete invulling die hij aan zijn leven heeft gegeven, niet langer stand houdt waardoor hij gedwongen wordt tot keuzes die eigenlijk geen keuzes zijn. De film Marco is in zekere zin een vervolg op die roman.

 Marco (21 min., 58 sec.): Marco (2019) a film by Saleem Haddad – YouTube
Meer informatie: Marco (2019) – IMDb ; MARCO short interview with Saleem Haddad – YouTube

 

Daddy (Christian Coppola; Verenigde Staten, 2019)

De uit Texas afkomstige Christian Coppola (1993) is geen directe familie van Francis Ford C. en Sofia C. Hij heeft zich echter wel gerealiseerd dat zijn achternaam bepaalde verplichtingen schept. Als beginnend regisseur kun je met zo’n achternaam niet aankomen met een niksig niemendalletje dat zich lekker low budget laat verfilmen. De production value spat dus werkelijk van het scherm bij zijn eersteling Daddy. Een dure locatie (het New Yorkse Plaza Hotel), bekende acteurs (veteraan Ron Rifkin en voormalig kindsterretje Dylan Sprouse), perfecte art direction en belichting, kennelijk waren de middelen geen probleem. Ook het verhaalgegeven is sterk: een 80-jarige weduwnaar heeft een mannelijke escort ingehuurd om op zijn hotelkamer de eerste verjaardag van zijn overleden vrouw te vieren. Daarvoor moet die escort zich wel in een roze avondjurk hullen. Misschien is alleen de uitwerking van het verhaal een tikkeltje sentimenteel. Maar er is veel om van te genieten, om te beginnen van de acteerprestaties, en dan niet alleen die van de hoofd- maar ook van de bijpersonen. Let bijvoorbeeld eens op de hotelemployé van de roomservice, wiens gezicht nagenoeg in de plooi blijft maar net niet genoeg om zijn belangstelling te verraden.

Daddy (18 min., 11 sec.): “Daddy” (Short Film) – YouTube
Meer informatie: Daddy (2019) – IMDb ; Dylan Sprouse and Christian Coppola On the Humanity of “Daddy” (interviewmagazine.com) ; Christian Coppola Wants to Make it on His Own – Variety

 

© Peter Zwaal, 2021