Mijn favoriete gay shorts (2)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cupido in love (Roberto Pérez Toledo; Spanje, 2015)

Roberto Pérez Toledo (1978-2022) heeft tal van korte films gemaakt over de dilemma’s van het moderne leven in Spanje. Die filmpjes zijn zonder uitzondering dialooggedreven en variëren in smaak van een tikkeltje sentimenteel tot mierzoet. Voor onverwachte plotwendingen en verrassende uitsmijters moet je niet bij Pérez Toledo zijn. Wel gaat het vaak over homo- en biseksuele twee- en driehoeksrelaties (El poliamor explicado para madres y abuelas, 2017) en over zaken die sterk in de belangstelling staan van de gay community zoals het Eurovisie Songfestival (Eurofan, 2015). Pérez Toledo heeft ook enkele middellange films gemaakt maar die zijn, vanwege de overdaad aan dialoog, nauwelijks het aanzien waard (Los amigos raros, 2014) of hoogst curieus (Lo que ocurre en Cap Vermell, 2018). Laatstgenoemde film is gemaakt in opdracht van een exclusief vakantiepark op Mallorca en gaat behalve aan een zwak scenario ook mank aan schaamteloos commerciële mooifilmerij. De twee lange speelfilms die Pérez Toledo heeft gemaakt kunnen eveneens worden beschouwd als te hoog gegrepen. Seis puntos sobre Emma (2011) is een ongeloofwaardig relatiedrama over een blinde vrouw die zwanger wil worden, terwijl Como la espuma (2017) een sekskomedie is die nooit echt pikant en nooit echt leuk wordt en dus precies is wat de titel belooft: een hoop schuim. Mijn conclusie luidt dan ook dat Pérez Toledo vooral om zijn korte films zal worden herinnerd. Bekijk bijvoorbeeld de ultrakorte filmpjes gemaakt in opdracht van warenhuisketen El Corte Inglès voor Facebook en Youtube. Cupido in love is daar een aardig voorbeeld van. Een als Cupido uitgedoste jongeman (Pelayo Rocal) probeert warenhuisbezoekers in de aanloop van Valentijnsdag te verleiden tot het kopen van een parfum genaamd Amor. Erg veel succes oogst hij met zijn uitdossing en acties niet – totdat hij een vriend van vroeger ontmoet (Angel Velasco), die hem verzoekt een liefdespijl af te vuren. Cupido in love is zeker geen meesterwerk maar blijft je wel bij vanwege die bizarre, door de regisseur bedachte promotieactie: zogenaamd realistisch maar in werkelijkheid wansmakelijke kitsch uit de koker van een campliefhebber. Enkele andere aanraders in het oeuvre van de regisseur zijn La peli que vamos a ver (2018) en Siempre que lo cuento (2019), die gaan over het ongemak dat een seropositieve status oplevert bij het aangaan en onderhouden van relaties, en het drieluik La cuarto cita, Hidroalcohólico en Cucharita triple (2020), over seks, verlangen en intimiteit in tijden van corona en confinamiento (lockdown).

Cupido in love (4 min.): https://www.youtube.com/watch?v=oRRzOW4yr8w
El poliamor explicado para madres y abuelas (6 min., 37 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=oalVvKzbwuk
Eurofan (4 min., 25 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=zgoKDR_Dpgs
Los amigos rares (60 min., 12 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=1DMIc3KiCIY
Lo que ocurre en Cap Vermell (42 min., 47 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=zbJBIf-DlOQ
La peli que vamos a ver (5 min., 17 sec.): Cortometraje LA PELI QUE VAMOS A VER – YouTube
Siempre que lo cuento (6 min., 11 sec.): SIEMPRE QUE LO CUENTO (Serie INDETECTABLES) – YouTube
La cuarto cita (6 min., 21 sec.): LA CUARTA CITA #MientrasNosQuedamosEnCasa – YouTube
Hidroalcohólico (5 min., 44 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=R46Skd6HLiM
Cucharita triple (5 min, 12 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=xMHg9jy5LNQ

 

Raro el que no es raro (Christopher Carballo Lerma; Mexico, 2015)

Alex (Luis Rivas) en zijn boezemvriendin Luisa (Mickey Bustamente) zijn te gast op een decadent zwembadfeestje. Eigenlijk hangen ze er maar een beetje bij, want ze hebben de gastvrouw slechts geholpen met de feestversiering. Wie er wel helemaal bij horen zijn Jessica (Romina Di Nardo) en haar partner Samuel (David Bernal). Jessica is een open minded partygirl die het grappig vindt om de biseksuele Samuel in verlegenheid te brengen door sexy mannen op hem af te sturen met de opdracht hem te kussen. Wat voor ongemak gaat er achter dit vreemde spelletje schuil? Wil Jessica de seksuele loyaliteit van Samuel testen? Of is het vooral een demonstratief vertoon van macht en haar behoefte om de buitenwereld te tonen dat Samuel uiteindelijk naar haar pijpen danst. In elk geval is Jessica niet van zins om mannen die echt in Samuel zijn geïnteresseerd, zoals Alex, in haar spelletje te betrekken. Want ze heeft donders goed in de gaten dat de attractie tussen Alex en Samuel wederzijds is. Raro el que no es raro (raar is slechts degene waar geen steekje aan los is) is in essentie een kleine romantische komedie waarin opportunisme en hypocrisie hoogtij vieren maar de liefde uiteraard zegeviert. Een intrigerend motief is Alex’ telkens terugkerende bloedneus. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, is de duidelijke hint. Anders gezegd: tegen echte hartstocht is niets opgewassen.

Raro el que no es raro (16 min., 3 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=J6tBPWtPSsE
Meer informatie over Raro el que no es raro: https://www.imdb.com/title/tt4874648/?ref_=nm_flmg_dr_1

 

Heavy weight (Jonny Ruff; Groot-Brittannië, 2016)

In de hypermasculiene bokssport is homoseksualiteit een groot taboe, groter nog dan in andere machosporten als voetbal en rugby. Natuurlijk schuilt er iets raadselachtigs en tegenstrijdigs in het feit dat mannen die van mannen houden uitgerekend voor een sport kiezen waar je mannen juist lichamelijk moet aftuigen. Toch bestaan er wel degelijk boksers die zichzelf definiëren als homoseksueel. Enkelen zijn daar zelfs volkomen open over. Zo kwam in 2012 de Puerto Ricaanse profbokser Orlando Cruz uit de kast. Al in 1998 maakte de Nieuw-Zeelandse regisseur Paul Oremland een speelfilm over de coming out van een jonge profbokser (Like it is). In die film werd verdrongen seksualiteit als verklaringsgrond opgevoerd voor het gegeven dat de nog in de kast zittende hoofdpersoon excelleert als bokser. Al die opgekropte zelfhaat behoeft immers een uitlaatklep. Eerlijk gezegd heb ik zo mijn twijfels bij die redenering. Is die niet te simpel en te reductionistisch? In de korte film Heavy weight laat Jonny Ruff zien hoe twee mannen in en buiten de ring van een boksschool eerst een poosje om elkaar heen draaien vooraleer ze durven te bekennen dat achter alle fysieke en verbale agressie erotische aantrekkingskracht schuilgaat. Als Heavy weight een gewone speelfilm was geweest denk ik dat Ruff niet aan enige psychologische duiding ontkomen zou zijn om de dramatische ommekeer aannemelijk te maken. Door echter te kiezen voor een korte film weet hij die heikele klif goeddeels te omzeilen en zijn het vooral de acteurs (Chuku Modu en Jace Moody) die met fysiek spel de overgang van vechten naar beminnen gestalte moeten geven. Dat ze daarin slagen is een groot compliment.

Heavy weight (12 min., 45 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=y0P0hucENSA
Meer informatie over Heavy weight: https://www.imdb.com/title/tt5660976/?ref_=nm_flmg_dr_2
Interview met regisseur Jonny Ruff: https://www.youtube.com/watch?v=t9z_lpLAfko

 

Pedro (André Santos & Marco Leão; Portugal, 2016)

De ongeveer 20-jarige Pedro woont samen met zijn moeder van begin veertig in een klein appartement in een flat. Hoewel ze weinig onderlinge schaamte kennen – zij komt gewoon de badkamer binnen als hij daar staat te plassen – leven ze grotendeels langs elkaar heen. Ze houden elkaar gezelschap in hun eenzaamheid. Pedro (Filipe Abreu) is ’s avonds en ‘s nachts vanuit zijn slaapkamer actief als webcam performer op een pornowebsite voor homomannen. Nodeloos te zeggen dat hij als zodanig uitsluitend virtuele ontmoetingen heeft met andere mannen. Of zijn moeder (Rita Durão) weet heeft van dit webverkeer blijft onduidelijk maar het is nauwelijks voorstelbaar dat ze totaal onwetend is. Daarvoor zitten moeder en zoon simpelweg te dicht op elkaars lip. Op zijn beurt ontgaat het Pedro niet dat zijn moeder een telefonisch afspraakje maakt met een man. Een dagje naar het strand maakt moeder en zoon bepaald niet spraak- en mededeelzamer wat betreft hun gevoelsleven. Buiten de beslotenheid van hun appartementje begeven ze zich echter wel elk op tamelijk demonstratieve wijze in een amoureus avontuur. Het raadselachtige einde van de film is wat onbevredigend. Als kijker zou je graag weten hoe het verder gaat tussen moeder en zoon na wat er op het strand is voorgevallen. Heeft het de verstandhouding verbeterd, een catharsis bewerkstelligd of vallen beiden terug in hun oude patroon? Of scheiden de wegen van moeder en zoon zich omdat ze beiden beter af zijn op zichzelf? Filmmakers André Santos (1984) en Marco Leão (1984) lijken bewust te hebben gekozen voor een polyinterpretabel slot.

Pedro (21 min., 14 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=GtEfuMhO4eI
Pedro is ook verschenen op de verzamel-DVD Boys on film 17: love is the drug (London : Peccadillo Pictures, 2017).
Meer informatie over Pedro: https://www.imdb.com/title/tt5840276/?ref_=ttmi_tt

 

Herculanum (Arthur Cahn; Frankrijk, 2016)

Regisseur en scenarioschrijver Arthur Cahn (1984) heeft zijn korte film Herculanum – in Nederland zeggen we Herculaneum – de volgende tagline meegegeven: “deux hommes, trois rendez-vouz, un volcan qui gronde” (twee mannen, drie ontmoetingen en één rommelende vulkaan). Die drie ontmoetingen zijn gericht op seks en die vulkaan is alleen in de verbeelding aanwezig en staat symbool voor de eeuwige liefde. Toen de vulkaan Vesuvius in 79 na Christus tot uitbarsting kwam werd het stadje Herculaneum getroffen door een brandende wolk van lava, gas en vulkanische as. Lang werd er vanuit gegaan dat alle inwoners van Herculaneum al voor deze nuée ardente hun woonplaats waren ontvlucht. Bij een opgraving in 1982 werden echter enkele boothuizen blootgelegd waarin zich ongeveer driehonderd menselijke skeletten bevonden, velen liggend in elkaars armen. Geliefden tot in de dood. Herculanum is een film die het vluchtige datinggedrag van twee homoseksuele mannen (Arthur Cahn en Jérémie Elkaïm) blootlegt maar die tevens duidelijk maakt hoe daaronder het verlangen woedt naar de enig ware andere, de geliefde tot in de dood. Herculanum is een film die de voyeuristische kijker zowel behaagt als plaagt – dat laatste door zo’n anderhalve minuut volstrekte duisternis te tonen. Juist in die momenten van onzichtbaarheid vindt de mysterieuze omslag plaats van lichamelijke naar emotionele intimiteit.

Herculanum (21 min., 2 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=xj0Kcnla0qc
Herculanum is ook verschenen op de verzamel-DVD French kisses (London : TLA Releasing, 2018).
Meer informatie over Herculanum: https://www.imdb.com/title/tt6574206/?ref_=fn_al_tt_1
Interview met regisseur Arthur Cahn: https://directorsnotes.com/2017/03/30/arthur-cahn-herculanum/

 

Ecstasy (Kyle Reaume; Canada, 2016)

Korte films over relatieleed zijn niet erg aan mij besteed, tenzij sprake is van een origineel scenario en/of vindingrijke cinematografie. Ecstasy heeft beiden. In een bar in Toronto ziet een man (Justin Miller) hoe zijn voormalige geliefde (Harrison Reynolds) aanpapt met een onbekende derde. Verblind door jaloezie, en mogelijk tevens beneveld door alcohol, besluit hij hardhandig in te grijpen. Dat wekt weer de razende toorn op van zijn ex. Ecstasy is een lekker ziek filmpje over toewijding, wanhoop, afgunst en woede, alles getoonzet op het toepasselijke nummer Fistful of love van Antony & The Johnsons. Bijna een muziekclip.

Ecstasy (4 min., 42 sec.): https://vimeo.com/143833868
Meer informatie over Ecstasy: https://www.imdb.com/title/tt5279092/?ref_=nm_flmg_edt_6

 

 

Picking up (Nicholas Christo; Australië, 2017)

“Butterflies aren’t always made in cocoons”, luidt de tagline van de korte film Picking up. Dat kun je letterlijk vertalen als “Vlinders worden niet altijd in een cocon gemaakt” maar ook wat vrijer als “Niet elke rups ontpopt zich op dezelfde wijze”. Denk bij rups aan homoseksueel en bij vlinder aan travestiet. Natuurlijk zijn er homoseksuelen die als rupsje al vlindermaniertjes vertonen. Voor de homo die de travestiet in zichzelf pas op wat latere leeftijd ontdekt, geldt echter dat hij zich als het ware voor de tweede keer moet ontpoppen, dat wil zeggen uit de kast moet komen. Nathan (Keegan Joyce) is een homoseksueel van midden twintig uit Sydney, die niet goed weet hoe hij zich moet kleden en hoe hij in clubs mannen moet versieren. Een ontmoeting met een six foot three drag queen (Charisma Belle), die hij nog uit een vorig leven kent, maakt dat Nathan wat van zijn onzekerheid en verlegenheid van zich af schudt. Prima acteerwerk van zanger/acteur Keegan Joyce, die eerder in de Australische televisieserie Please like me (2014-2016) al overtuigend een ongewone ‘gewone’ coming out beleefde.

Picking up (12 min., 45 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=JcNpuAJt0Hg
Meer informatie over Picking up: https://www.imdb.com/title/tt6467222/?ref_=nm_knf_i1

 

The shit! : an opera (Kevin Rios; Verenigde Staten, 2018)

Nadat hij op een dag een uitzonderlijk grote boodschap heeft gedaan beseft Frankie (Frankie Kraft) dat zijn angst om geneukt te worden nergens op gebaseerd is. Impulsief besluit hij een power bottom te worden. Maar “a big shit coming out doesn’t mean a big dick can go in.” En wie geen enkele ervaring heeft met geneukt worden en een voorstelling van zaken heeft die louter gebaseerd is op het bekijken van pornofilms, moet bedacht zijn op teleurstellingen. The shit! is een hilarische mini-opera met een pratende reuzendrol als geweten en een grootgeschapen Cubaanse top gun (Juan Martin Matamoros) die niet helemaal aan de verwachtingen voldoet.

The shit! : an opera (6 min., 43 sec.): https://vimeo.com/325549067
Meer informatie over The shit! : an opera: https://www.imdb.com/title/tt7741744/?ref_=fn_al_tt_1
Interview met regisseur Kevin Rios: https://directorsnotes.com/2019/04/04/kevin-rios-the-shit-an-opera/

 

 

How I got to the moon by subway (Tyler Rabinowitz; Verenigde Staten, 2018)

Het is ronduit verbijsterend hoe weinig korte films er zijn die gaan over het leven van oudere homoseksuele mannen. Natuurlijk is het zo dat de meeste korte films gemaakt worden door jonge regisseurs die vaak een onderwerp kiezen dat dicht bij hun eigen belevingswereld staat. En natuurlijk zijn mannen van (ver) voorbij de middelbare leeftijd (veel) minder aantrekkelijk dan twintigers en dertigers en weet elke regisseur dat je gemakkelijker een publiek trekt met eye candy. Maar kom op zeg, ook in het leven van gay seniors woeden passies en hartstochten, steken sentimenten en humeuren de kop op, wordt vurig gehoopt en gewanhoopt, geleden en gebeden. In How I got to the moon by subway zoomt regisseur Tyler Rabinowitz in op het bestaan van twee zestigers, Sol (Arnie Burton) en Ben (Tom Belgrey), die samen een antiekzaak hebben. Hun bestaan zal binnen afzienbare tijd op zijn kop worden gezet omdat Sol de ziekte ALS blijkt te hebben. Omdat Sol geleidelijk aan zijn spraakvermogen zal verliezen, wil Ben dat hij allerlei nuttige zinnetjes, mededelingen, vragen en commando’s inspreekt in een databank, zodat Sol daar in de toekomst op kan terugvallen en communicatie mogelijk blijft. Aanvankelijk stelt Sol zich niet erg coöperatief op en is hij alleen bereid wat grimmige grapjes in te spreken (“Does this wheelchair make me look fat?”). Maar door subtiele manipulatie weet Ben Sol toch zo ver te krijgen dat hij de zaak wat serieuzer opvat. Als Ben even afwezig is maakt Sol van de gelegenheid gebruik om een afscheidsboodschap in te spreken voor Ben. In die magistraal verfilmde boodschap trekt Sol de parallel met een ruimtereis in het onbekende en prijst hij zich gelukkig met een co-piloot als Ben. Tenslotte debiteert hij nog een wijze levensles: geluk is niet zozeer het resultaat van nagejaagde dromen maar veeleer een wonderbaarlijk toeval.

How I got to the moon by subway (12 min., 23 sec.): https://vimeo.com/263240676
Meer informatie over How I got to the moon by subway: https://www.imdb.com/title/tt8498354/?ref_=nm_knf_i3

 

Trío amoroso (Axel Barranco; Mexico, 2018)

Sommige korte films hebben genoeg aan zichzelf en kunnen nauwelijks uitleg velen omdat eigenlijk alles draait om een simpel plot en een verrassend slot. Zo’n film kan je eigenlijk alleen maar in heel algemene bewoordingen omschrijven want anders verdwijnt elk kijkplezier. In Trío amoroso halen een meisje (Jovanaa Andrade) en een jongen (Mauricio Orendain) allerlei trucs uit de kast om een donkerblonde spetter te veroveren die wijdbeens – manspreading! – tussen hen op de bank zit. Het object van adoratie (Yair Mejía) heeft vooral oog voor een gewelddadig en luidruchtig televisieprogramma en lijkt volstrekt niet in de gaten te hebben dat er over zijn hoofd een machtsstrijd woedt. Waar regisseur Xavier Dolan in Les amours imaginaires (2010) 1 uur en 41 minuten voor nodig had, wordt door Axel Barranco gecomprimeerd tot een huiskamerdrama van 5 minuten.

Trío amoroso (5 min., 14 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=cRL2Yn8EVSo
Meer informatie over Trío amoroso: https://www.imdb.com/title/tt11677518/?ref_=fn_al_tt_1

 

Lavender (Matthew Puccini; Verenigde Staten, 2019)

Ik geloof dat het fenomeen wordt aangeduid als ‘tussenligger’: een jongeman die door een wat ouder homokoppel in de relatie wordt getrokken om voor wat spanning, afwisseling en vuurwerk in bed te zorgen. Als de tussenligger het leeftijdsverschil niet als problematisch ervaart, kan zo’n driehoeksrelatie best aantrekkelijk en profijtelijk zijn. Oudere koppels bezitten vaak een zekere welstand, hebben invloedrijke vrienden en kennissen en beschikken over ruime levenservaring en culturele bagage. Feit blijft natuurlijk dat zo’n koppel veel meer op elkaar dan op de tussenligger is ingespeeld. En als het erop aankomt graaft ook hun onderlinge verbondenheid dieper dan die met de nieuwkomer. In Lavender worden de zegeningen en valkuilen van een dergelijke driehoeksrelatie in kort bestek getoond. Regisseur Matthew Puccini is niet gezwicht voor de verleiding van een drama waarin alles uitgesproken wordt maar heeft juist gekozen voor een minimum aan dialoog. Verder heeft de film een verrassend slot. SPOILER! Tussenligger Andy (Michael Hsu Rosen) keert na de breuk met het oudere koppel Arthur en Lucas (Michael Urie en Ken Barnett) terug naar huis. Aldaar blijkt zijn bed te worden warm gehouden door een schattig vriendje van zijn eigen leeftijd. Die zag niemand aankomen. Zodoende blijft de toeschouwer verbijsterd achter met het raadsel wat Andy’s drijfveren zijn geweest om het één te doen en het ander te laten. Relaties zijn vaak eindeloos gecompliceerd. Oordeel niet te snel en zoek de nuance, lijkt de boodschap van deze korte film.

Lavender (10 min., 34 sec.): https://vimeo.com/336167672
Meer informatie over Lavender: https://www.imdb.com/title/tt9071140/?ref_=ttfc_fc_tt
Interview met regisseur Matthew Puccini: Gay Open Relationships in 2019 | Queer from the Couch S2 – YouTube

 

Delivery boy (Hugo Kenzo Hirosawa; Hongkong, 2019)

Als maaltijdbezorger moet je op tijd iets afleveren op een afgesproken adres om te voldoen aan de verwachtingen van klant en werkgever. Maar ook wie een veel intellectueler en beter betaald beroep uitoefent moet tijdig ‘leveren’ en is soms niet meer dan een gesalarieerde voetveeg van zijn baas. Maaltijdbezorger Chun Ho (Cheuk Piu Lo) en advocaat Eric (Phillip Smith) ontdekken dat ze meer gemeen hebben dan hen scheidt, al gaan daar wel de nodige misverstanden aan vooraf. Die misverstanden vloeien voort uit vooroordelen die enerzijds samenhangen met stands- en anderzijds met cultuurverschillen. De Braziliaanse regisseur Hugo Kenzo, geboren uit Japanse ouders en opgeleid in de Verenigde Staten, maakte Delivery boy in Hongkong, waar hij sinds enkele jaren woonachtig is. Delivery boy is een romantische komedie met een helaas wat minder verrassend slot dan Kenzo’s afstudeerfilm in hetzelfde genre (No clothes, 2012). Dat gemis wordt echter gecompenseerd door een aanstekelijke discosoundtrack!

Delivery boy (15 min., 37 sec.): https://www.youtube.com/watch?v=CL6MbI2dHzw
Meer informatie over Delivery boy: https://www.imdb.com/title/tt9376232/?ref_=fn_al_tt_1 & https://www.hugokenzo.com/

 

Dominant species (Joseph Sackett; Verenigde Staten, 2019)

Ik ben geen groot liefhebber van science fiction films. Het is vaak veel van hetzelfde, de karakters zijn doorgaans van bordkarton en als je alle computeranimaties en special effects wegdenkt blijft er meestal bitter weinig over. Maar mijn grootste bezwaar is toch wel dat het genre van elke humor lijkt gespeend. Regisseur Joseph Sackett, die al heel wat korte films op zijn naam heeft, verliest echter nooit het element humor uit het oog. In zijn science fiction film Dominant species voert humor zelfs de boventoon, tenminste als je kunt lachen om menselijke zwak- en eigenaardigheden. Tien buitenaardse zaadcellen – zo zien ze er althans uit – nemen bezit dan wel bevruchten elk een mannelijk exemplaar van homo sapiens. Vervolgens worden ze door hun buitenaardse ‘moeder’ (die in een mannenstem tot hen spreekt) opgeleid tot (niet erg) overtuigende aardbewoners. Klaarblijkelijk dienen ze relaties aan te gaan met vrouwelijke exemplaren van homo sapiens om deze te bezwangeren en zo de aarde te koloniseren. Eén van de aliens (Julian Cihi) ontdekt echter dat hij in een verkeerd lichaam is geïncarneerd. Dominant species is echter meer dan alleen een film over genderverwarring. Het is ook, geloof het of niet, een moderne balletfilm.

Dominant species (18 min., 59 sec.): https://vimeo.com/channels/lgbtqvoices/437002128
Meer informatie over Dominant species: https://www.imdb.com/title/tt8271708/?ref_=tt_mv_close

 

Dirty (Matthew Puccini; Verenigde Staten, 2020)

Marco (Morgan Sullivan) en zijn vriendje Graham (Manny Dunn) spijbelen van school omdat ze voor het eerst met elkaar naar bed willen. De nog onervaren Marco wil all the way gaan maar realiseert zich onvoldoende dat anaal seksueel verkeer de nodige voorbereidingen vergt. Dirty is een sensitieve korte film over een genant ongelukje en hoe daarmee om te gaan: emotioneel maar ook praktisch. Leve de wasserette!

Dirty (10 min., 50 sec.): https://vimeo.com/465410916
Meer informatie over Dirty: https://www.imdb.com/title/tt10221140/?ref_=nm_knf_i1

 

 

 

See you soon (Tyler Rabinowitz; Verenigde Staten, 2020)

Dat langeafstandsrelaties problematisch zijn is niets nieuws onder de zon. Internet en sociale media hebben het makkelijker gemaakt om reeds gevestigde relaties ‘op afstand’ te onderhouden, al blijft de afwezigheid van fysiek contact uiteraard schrijnen. Een ander probleem, min of meer in de hand gewerkt door dating apps, is dat je in een relatie op afstand kunt belanden met iemand die je nog nooit in den lijve hebt ontmoet. Vincent (James Cusati-Moyer) vliegt vanuit Los Angeles naar New York om een weekend door te brengen met Anthony (Jonny Beauchamp), waarmee hij al twee maanden in een intensieve virtuele relatie is verwikkeld. Het weekend is in alle opzichten een succes maar de tijd vliegt voorbij…

See you soon (16 min., 27 sec.): https://vimeo.com/355789315
Meer informatie over See you soon: https://www.imdb.com/title/tt10922526/?ref_=nm_flmg_dr_1

 

© Peter Zwaal, 2020, 2021, 2022