Wie de carrière van Marco Berger (1977) heeft gevolgd weet dat de Argentijnse regisseur mannen graag dicht op de huid zit – zowel letterlijk als figuurlijk. Het naakte mannenlichaam speelt in al Bergers films een prominente rol, of het nou lichtvoetige love stories zijn met humoristische accenten, zoals Plan B (2009) en Taekwondo (2016), of wat donkerder verhalen met thrillerachtige elementen, zoals Ausente (2011) en El cazador (2020). Soms zijn die mannenlichamen zo prominent aanwezig dat het wat voyeuristisch begint aan te voelen. Anderzijds zijn de mannen die Berger in zijn zelfgeschreven films opvoert doorgaans geen grote praters. Ja ouwehoeren, opscheppen en zwetsen, dat kunnen ze soms als de beste, maar wat ze werkelijk voelen, denken en vinden moet vooral uit hun non-verbale communicatie worden opgemaakt. Daarom is het volgens Berger zaak die mannen nauwgezet in beeld te brengen en in te zoomen op de details die ertoe doen: een vlugge oogopslag, een mond die even verstrakt, een onmachtig handgebaar of, zoals in Un rubio (2019), een schuchtere vinger die met een piemel contact probeert te maken. Het is niet verwonderlijk dat Berger graag werkt met acteurs die een grote vaardigheid in stil spel bezitten – en die daarenboven dermate aantrekkelijk zijn dat ze de aandacht van de toeschouwer ruim anderhalf uur gevangen kunnen houden.
Wie nog nooit iets van Berger heeft gezien en zich afvraagt waar te beginnen, raad ik Un rubio aan. Niet alleen komt in die film Bergers cinematografische werkwijze het meest zuiver tot uitdrukking, ook laat die film er geen enkel misverstand over bestaan wat Bergers mens- en wereldbeeld inhoudt. Om met dat laatste te beginnen: mannen in wier eerste levensbehoeften (voedsel, kleding en huisvesting) is voorzien leiden volgens Berger levens die doordrenkt zijn van erotiek. Nochtans hunkeren en ploeteren ze wat af en weten ze die erotiek door allerlei inhibities en taboes maar moeizaam om te zetten in lichamelijke intimiteit, laat staan te kanaliseren naar een vorm van emotionele intimiteit. Bergers werkwijze is erop gericht dat gehunker en geploeter met alle herhalingen, valkuilen, hele en halve mislukkingen, incidentele mee- en onverwachte tegenvallers, zo realistisch en gedetailleerd mogelijk in beeld te brengen. Het knappe is dat Berger zijn films een hypnotiserende kwaliteit weet mee te geven en dat je als toeschouwer nooit de behoefte voelt om even op de fast forward knop te drukken. Vrijwel ongemerkt word je de vaak enigszins benauwende leef- en belevingswereld van Bergers hoofdpersoon ingezogen en ben je bereid mee te gaan in diens zoektocht naar seks en intimiteit – een zoektocht die voor de hoofdpersoon doorgaans ook een zoektocht is naar zichzelf.
In Un rubio staat de relatie centraal tussen de dertigers Gabo (Gastón Re) en Juan (Alfonso Barón). Gabo, de blonde man naar wie de titel verwijst, is degene waarmee de toeschouwer zich dient te identificeren. Dat kost geen enkele moeite want Gabo (kort voor Gabriel) is een aantrekkelijke, enigszins introverte man die toegewijd is aan zijn familie. Hij houdt van literatuur en van kamerplanten. De donkere Juan is het erotische enigma dat op Gabo’s pad komt en dat hij moet zien te doorgronden. Gabo en Juan zijn collega’s in een houtzagerij en leiden voor het oog van de buitenwereld allebei een heteroseksueel bestaan. Gabo is een jonge weduwnaar en heeft uit zijn huwelijk een dochtertje dat bij zijn ouders woont. Zelf neemt hij, in afwachting van een uitbreiding/verbouwing van de ouderlijke woning, zijn intrek in een kamertje in de woning van Juan. Diens huiselijk leven bestaat vooral uit bier drinken, roken en televisiekijken en af en toe van bil gaan met een vrouw die min of meer als vaste vriendin fungeert. Nu ze van collega’s ook huisgenoten zijn geworden, beginnen de levens van Gabo en Juan steeds meer parallel te lopen. Niet alleen binnenshuis, waar Gabo voortdurend wordt uitgenodigd deel te nemen aan Juans sociale leven, maar ook buitenshuis. Zo leggen beiden tweemaal daags, in de ochtend- en avondspits, dezelfde route af naar hun werk en naar huis, waarbij ze in de metro zo dicht op elkaar staan dat het ongemak vrijwel tastbaar wordt. Langzaam daagt bij Gabo het besef dat Juan hem niet zonder reden een kamer in zijn huis verhuurt en dat hij min of meer wordt uitgedaagd tot het doen van avances. Hoewel hij niet ongevoelig is voor het erotisch magnetisme van Juan blijft Gabo lang aarzelen. Als hij uiteindelijk toch de beslissende move maakt, ontwikkelt zich een relatie die even intens als destructief is omdat Juan voor de buitenwereld zijn gevoelens voor Gabo blijft verhullen “zoals een poes haar kittens verstopt”.
Un rubio is een hypnotiserend en volstrekt overtuigend relatiedrama, dat gedragen wordt door twee relatief onervaren acteurs. De film laat je 111 minuten lang op het puntje van je stoel zitten.
© Peter Zwaal, 2021
Voor meer informatie: Un rubio (2019) – IMDb
Bioscooptrailer: The Blonde One (Un rubio) Trailer (2019) | Gaston Re, Alfonso Barón, Malena Irusta – YouTube
Interview met hoofdrolspeler Gastón Re: Entrevista con Gastón Re, actor protagonista del largometraje “Un rubio”. – YouTube
Complete speelfilm met Engelse ondertiteling: Un Rubio (Nace un amor) – Pelicula Gay 2020 / The Blonde One Gay Movie 2020 – YouTube