Hedendaagse cowboy op drift

De Australische speelfilm Lonesome (2022) begint als het exacte tegendeel van hoe de strips van Lucky Luke altijd eindigen: de eenzame cowboy die wederom de wijde prairie intrekt, een nieuw avontuur tegemoet. Uiteraard is dat laatste plaatje van de strips gemodelleerd naar de klassieke westernfilms uit de jaren vijftig en zestig, die vaak eveneens zo eindigden. In de openingsscène van de moderne cowboyfilm Lonesome komt de hoofdpersoon echter op de camera toegelopen. Volstrekt logisch, want de film begint pas. We moeten de eenzame cowboy nog leren kennen en ook het avontuur waar hij zich in zal storten. In de volgende tien minuten wordt het karakter van deze cowboy echter snel en vakkundig door regisseur en scenarioschrijver Craig Boreham uitgediept. Cowboy Casey (Josh Lavery) is platzak, weinig mededeelzaam, heeft een razende honger en een vrije seksuele moraal. En hij is bijzonder doortastend als het aankomt op het bevredigen van zijn primaire en secundaire behoeften. Als hedendaagse cowboy beschikt Casey niet over een paard en een pistool. Zijn belangrijkste hulpmiddel is zijn smartphone met de datingapp Grindr. Daarmee legt hij contact met mannen die hem tijdelijk onderdak kunnen verlenen in ruil voor seks. Op deze manier leert Casey ook leeftijdgenoot Tib (Daniel Gabriel) kennen, die in Sydney een gerenoveerde loft bewoond, en die graag bereid is Casey de helpende hand toe te steken.

Wat de eerste kennismaking met cowboy Casey niet onthult is hoe het komt dat hij zo’n eenzame binnenvetter is en waarom hij op drift is geraakt. Ook wordt niet duidelijk waarom Casey zo nodig alleen de oceaan wil zien en daarbij niet de aanwezigheid van Tib kan velen. Dat wordt pas gaandeweg onthuld in het middendeel van de film, waarin Casey en Tib geleidelijk naar elkaar toe groeien. Niet alleen omdat zij zich seksueel tot elkaar voelen aangetrokken maar ook omdat ze met vergelijkbare trauma’s kampen. Van fuckbuddies worden ze geliefden en tevens collega’s. Tib biedt zich op het platform iTask aan als klusjesman voor van alles en nog wat en Casey gaat hem bij die losse klussen assisteren. Mooi zijn de scènes waarin Tib en Casey door een oudere alleenstaande vrouw worden ingehuurd als tuinmannen. Regisseur Boreham gebruikt die scènes om duidelijk te maken dat de grenzen tussen datingapps (zoals Tinder en Grindr) en apps voor het inhuren van klusjesmannen (zoals iTask en in Nederland, Werkspot) niet altijd scherp te trekken zijn. Toch bevalt dit middengedeelte van de film me wat minder als de opening en dat komt omdat het drama zich net wat te traag ontvouwt. Ook worden de trauma’s waarmee Casey en Tib kampen net wat te weinig uitgediept om invoelbaar te worden.     

Gelukkig krijgt de film naar het einde toe weer wat meer vaart. Casey en Tib hebben dan na een gewelddadige ruzie hun relatie opgebroken – was het overigens wel een relatie of meer een uit de hand gelopen logeerpartij? – waarna Casey er weer helemaal alleen voorstaat. Wederom brengt Grindr uitkomst, zij het ditmaal in de vorm van een oudere man die hem als seksslaaf wenst te exploiteren in zijn dungeon. De scènes die tonen hoe Casey zich in deze kelderruimte door een groep mannen anaal laat misbruiken vereisen bepaald een sterke maag van de toeschouwer. De eigenaar van de dungeon, die van Casey verlangt dat hij de ruimte nadien ook nog van alle gemaakte viezigheid ontdoet, wordt vertolkt door acteur Ian Roberts. Deze voormalige rugbyspeler, die in 1995 publiekelijk uit de kast kwam, is als tiener zelf seksueel misbruikt. Mogelijk dat hij daarom zo overtuigend gestalte weet te geven aan een gewetenloze griezel, die louter wordt gedreven door extreme kicks. Je moet maar durven als acteur. Overigens verdienen ook Josh Lavery en Daniel Gabriel lof voor hun vertolking van de twee polyamoureuze hoofdpersonen. Niet iedere toeschouwer zal zich gemakkelijk met hen kunnen identificeren. Lonesome bevat daarnaast heel wat full frontal nudity terwijl de seksscènes aanzienlijk realistischer zijn dan in andere films die het onderwerp van de moderne homoseksuele cowboy adresseren, zoals Midnight cowboy (1969) en Brokeback Mountain (2005).

Van Craig Boreham kende ik de korte films Drowning (2009) en Ostia : la notte finale (2011), alsmede de speelfilm Teenage kicks (2016). Wat die films met elkaar verbindt is een zelfde hoofdrolspeler (acteur Miles Szanto) en het verhaalgegeven van personages die flink door het leven zijn getekend en die in hun emotionele nood figuurlijk – en soms zelfs letterlijk – dreigen te verdrinken. Lonesome voegt zich prima in dit rijtje, maar eindigt wel op een veel positievere noot dan ik op grond van die eerdere films verwacht had. Dat einde zal ik hier niet verklappen maar dat een inktzwart bestaan plotseling roze blijkt te kunnen kleuren vond ik weer bijna wat te veel van het goede. Helemaal in evenwicht is de film dus niet maar onderhoudend, ja dat zeker.

© Peter Zwaal, 2023