Coming out verhaal met onvervalste horrorelementen

Voor verreweg de meeste jongens met homoseksuele gevoelens is uit de kast komen een bijzonder emotionele gebeurtenis met soms ingrijpende consequenties. Geen wonder dat veel homoseksuele schrijvers en regisseurs vroeg of laat in hun carrière een boek of film wijden aan het onderwerp. Omdat geen enkel coming out verhaal hetzelfde is, hoeft het onderwerp in principe nooit te vervelen maar iedereen die de oogst een klein beetje bijhoudt weet dat er veel kaf onder het koren zit. Het zijn vooral de inbedding van het verhaal – in een sociaal milieu, een cultuur en een tijdsgewricht – alsmede de uitdieping van de personen tegenover wie uit de kast gekomen wordt, die maken of een coming out verhaal boeit en overeind blijft of in algemeenheden blijft steken en onderuit gaat.

In Closet monster (2015) volgen we de coming out van de 18-jarige Oscar Madly – what’s in a name – wiens ouders al sinds zijn vroege jeugd zijn gescheiden en die sindsdien bij zijn vader woont in St. John’s, de hoofdstad van de Canadese provincie Newfoundland and Labrador. Oscar (gespeeld door voormalig kindacteur Connor Jessup) hoopt te worden toegelaten tot de Joe Blasco School voor makeup artists in New York en heeft een beste vriendin op wie hij zijn grimeerkunsten kan oefenen. Deze Gemma (Sofia Banzhaf) is Oscar behulpzaam bij het maken van een portfolio en omdat de twee zoveel tijd samen doorbrengen veronderstelt Oscars vader dat zij het vriendinnetje is van zijn zoon. Verder heeft Oscar een baantje als verkoper en vakkenvuller in een doe-het-zelfwinkel, waar hij te maken krijgt met een aantrekkelijke leeftijdgenoot genaamd Wilder (Aliocha Schneider). Natuurlijk wordt Oscar verliefd op Wilder, al schrikt hij ervoor terug om Wilder deelgenoot te maken van die gevoelens. Wat Oscars coming out ernstig belemmert is dat hij als jongetje getuige is geweest van een hate crime tegen een homoseksuele jongen die daardoor verlamd is geraakt. Deze traumatische ervaring heeft bewerkstelligd dat Oscar zijn homoseksuele gevoelens koste wat kost verborgen wil houden. Je zou zelfs kunnen spreken van geïnternaliseerde homofobie. In een moment van zwakte verraadt Oscar zichzelf uiteindelijk toch tegenover Wilder. Wat diens reactie is zal ik hier niet verklappen.

Wat mij betreft heeft de Canadese regisseur Stephen Dunn (1989) met de film Closet monster een coming out drama afgeleverd dat op de rand balanceert van geslaagd en mislukt. Qua milieu- en karaktertekening is Closet monster ronduit clichématig. Vooral Oscars bezitterige en homofobische vader is ergerniswekkend eendimensionaal. Hoewel de acteur die deze vaderfiguur gestalte geeft (Aaron Abrams) zijn uiterste best doet om enige gelaagdheid te suggereren blijft in essentie sprake van een flat character. Regisseur Dunn, die ook verantwoordelijk was voor het script, faalt hier opzichtig. Dat ik de film toch tot en met de aftiteling heb uitgezeten komt vooral doordat regisseur Dunn ervoor kiest het psychosomatische ongemak dat een coming out vaak begeleidt – pijn in de maag, buikkrampen, misselijkheid – zeer expliciet te maken en te vertalen in elementen die zijn ontleend aan het genre van de horrorfilm. Ook daarover wil ik niet teveel in detail treden want dat zou een spoiler van jewelste zijn. Als ik zeg dat diverse filmcritici in hun bespreking van Closet monster de naam van David Cronenberg hebben laten vallen, mag hopelijk duidelijk zijn om wat voor horror het gaat. Daarnaast is Closet monster echter ook schatplichtig aan het fantasy genre. De film bevat namelijk een pratende hamster genaamd Buffy. Ja dat leest u goed: een pratende hamster (met de stem van Isabella Rossellini) die bovendien aan het eind van de film miraculeus uit de dood blijkt te zijn herrezen en dan nog snel de hoofdpersoon meedeelt dat hij/zij niet dezelfde Buffy is als in het begin van de film maar eigenlijk Buffy no. 4. En ja, die hamster speelt een belangrijke rol in het verhaal maar of het nodig was om het beestje te laten praten…? Ik denk het niet.