Bitterzoet en broeierig maar net iets te gelikt

 

 

 

 

 

Elio Perlman (Timothée Chalamet) is een begenadigde puber. Hij heeft intelligente, liefhebbende en liberale ouders die er ook nog eens warmpjes bij zitten. Elio’s ouders dringen hem niets op behalve dan dat hij tot op zekere hoogte deelneemt aan hun sociale leven. Natuurlijk trekt Elio zich net als de meeste pubers liever terug in zijn eigen wereldje en is hij niet bijster geïnteresseerd in de heel uiteenlopende vrienden en kennissen die zijn ouders over de vloer krijgen in hun Italiaanse vakantiewoning. Verder heeft Elio geen broertjes of zusjes met wie hij moet concurreren om tijd en aandacht. Zijn intellectuele en muzikale talenten zijn vroegtijdig door zijn ouders onderkend en hij heeft alle gelegenheid en middelen gekregen die talenten te ontwikkelen. Ook voor zijn emotionele ontwikkeling is aandacht, al uit die aandacht zich verstandig genoeg niet in bedillerigheid en bemoeizucht. Het pedagogisch regime van de vrijzinnige Perlmans is dat van grootbrengen door vertrouwen te schenken. Dat ze vanaf een afstandje de boel toch in de gaten houden en soms ook een klein beetje bijsturen is iets waar Elio geen weet van heeft.

Elio’s vader (Michael Stuhlbarg) is hoogleraar archeologie en heeft de gewoonte elk jaar één van zijn meest veelbelovende promovendi uit te nodigen een paar weken in Italië te komen logeren. Zogenaamd om hem te assisteren met wat papierwerk maar misschien ook wel om de verveling te verdrijven en wat leven in de brouwerij te brengen. In de zomer van 1983 valt die eer te beurt aan de 24-jarige Oliver (Armie Hammer), die net als de Perlmans van Amerikaans-joodse komaf is. De 17-jarige Elio is aanvankelijk niet erg gelukkig met de komst van deze indringer, aan wie hij tijdelijk zijn kamer moet afstaan. Oliver is stoer, blond en sexy en stroomt over van zelfvertrouwen. Eigenlijk is hij de exacte tegenpool van Elio, die gevangen zit in een slungelachtig lijf, seksuele ervaring ontbeert en nog volop bezig is te ontdekken hoe hij zich precies met de buitenwereld moet verstaan. Maar gaandeweg raakt Elio geïntrigeerd door Oliver en toont Oliver op zijn beurt aan Elio zijn meer gevoelige kant. De aanvankelijk nog aftastende en wat pesterige relatie verkeert warempel in een romance. Beiden menen dat die romance zich in het verborgene afspeelt, al blijken zij zich daarin schromelijk te vergissen.

Call me by your name (2017) van regisseur Luca Guadagnino (1971) en scenarioschrijver James Ivory (1928) is allerwegen geroemd en met prijzen overladen. Ik kan dat goed begrijpen. Call me by your name is een sensueel en sensitief zomerdrama met verleidelijke beelden van het zonovergoten Italiaanse landschap. Je ruikt, je voelt, je proeft het bijna. Je krijgt meteen zin om een vakantievilla in Italië te boeken. Menig toeschouwer zal ook met bitterzoete gevoelens terugdenken aan zijn of haar eigen eerste vakantieliefde. Guadagnino’s keuze om af te zien van een voice over (waarin een oudere Elio terugblikt op zijn jongere zelf) pakt prima uit: het drama ontvouwt zich stapje voor stapje en laat zich ook zonder sturend commentaar volkomen begrijpen. Verder levert Timothée Chalamet een geweldige acteerprestatie. Chalamet, 20 jaar oud ten tijde van de opnames in het Italiaanse Cremona, geeft met elke vezel van zijn lijf geloofwaardig gestalte aan de drie jaar jongere Elio. Alles wat hij doet, zegt en uitstraalt klopt en valt precies op zijn plaats. Chalamet ziet eruit, gedraagt en beweegt zich als het gepriviligeerde en getalenteerde melkmuiltje dat hij geacht wordt te spelen. Perfecte casting en fenomenaal spel!

Dat laatste kan helaas niet gezegd worden van Armie Hammer, die eigenlijk net iets te oud is (ten tijde van de opnames was Hammer bijna 30) om door te kunnen gaan voor een 24-jarige. Belangrijker nog dan dat is dat Hammer zich soms aan overacting bezondigt. Als hij in zijn rol van Oliver tegenover de Perlmans een verhandeling afsteekt over de etymologie van het woord abrikoos demonstreert hij bijvoorbeeld net te veel pedante brille om geloofwaardig te zijn. Ook een scène in nachtelijk Bergamo, waar hij spontaan begint te dansen op de muziek van het liedje Love my way (van de Britse New Wave-groep The Psychedelic Furs uit 1982) voelt niet goed en is mijns inziens overgeacteerd. Op andere momenten gedraagt Oliver zich juist weer veel te houtenklazerig voor iemand die toegeeft aan een vakantieverliefdheid.

Call me by your name (filmaffiche, Verenigde Staten, 2017)De tweede reden dat ik Call me by your name net niet helemaal geslaagd vind is vanwege alle mooifilmerij. In Noord-Italië is ook veel industriële en agrarische lelijkheid te vinden maar voor die lelijkheid is in deze film nergens plaats. Het is allemaal te mooi en te idyllisch: het landschap, de interieurs, de mensen, de auto’s en alle andere requisieten. De film kan wel een ruig, verontrustend of smerig randje gebruiken. Zelfs de meest gore scène, waarin Oliver een hap neemt uit een perzik die Elio ten dienste heeft gestaan als masturbatieinstrument, schokt niet maar draagt bij aan het bitterzoete aroma van de film (de lezer vatte dit niet al te letterlijk op). Misschien ligt het aan mijn smaakpalet maar al die mooifilmerij maakt op den duur een beetje misselijk. Regisseur Guadagnino heeft al een vervolg aangekondigd dat zich zou kunnen afspelen rond 1988. Of zo’n vervolg met dezelfde hoofdrolspelers er ook werkelijk komt (à la de Before Sunrise/Sunset/Midnight-cyclus van Richard Linklater) moet natuurlijk maar worden afgewacht. Laten we hopen op een vervolg dat net iets minder gelikt is en dat Hammer tegen die tijd ook wat meer naturel in zijn rol weet te leggen.

© Peter Zwaal, 2018, 2021

Voor meer informatie: https://www.imdb.com/title/tt5726616/?ref_=nv_sr_1
Bioscooptrailer: https://www.youtube.com/watch?v=Z9AYPxH5NTM
Interview met Luca Guadagnino (Los Angeles, november 2017): https://www.youtube.com/watch?v=Y1wUw0UPITo
Interview door Tom Power met Luca Guadagnino (18 december 2017): https://www.youtube.com/watch?v=zJb1wwN4dN8
Interview met Timothée Chalamet (Los Angeles, november 2017): https://www.youtube.com/watch?v=cLwvA0d4oIY
Interview met Michael Stuhlbarg (Los Angeles, november 2017): https://www.youtube.com/watch?v=eE01rqDJ13A
The seductive atmosphere of Call me by your name (analyse door Iamthatroby, 5 februari 2018): https://www.youtube.com/watch?v=eE01rqDJ13A
Revisiting Call me by your name (Shiny Reviews, 30 juli 2021): Revisiting Call Me By Your Name. – YouTube