Beste vrienden van het onwaarschijnlijke soort

In zijn eerste lange speelfilm Mi mejor amigo (2018) portretteert de Argentijnse regisseur Martín Deus (1979) een hecht en liefdevol gezin bestaande uit een vader, moeder en twee tienerzoons. Het gezin woont in een kleine stad in dunbevolkt, uitgestrekt en winderig Patagonië, hoewel beide ouders oorspronkelijk uit Buenos Aires komen. De rust en regelmaat in dit gezin worden wreed verstoord door de komst van buitenstaander Caïto (Lautaro Rodríguez). Caïto is de tienerzoon van een jeugdvriend van vader Andrés (Guillermo Pfening) en moeder Camila (Moro Anghileri). Waarom deze Caïto een poosje bij het gezin komt inwonen wordt niet direct onthuld. Andrés en Camila kiezen ervoor hun beide zoons onkundig te laten van de verontrustende werkelijkheid. Oudste zoon Lorenzo (Angelo Mutti Spinetta), die één jaar jonger is als Caïto, komt er echter al snel achter dat de nieuwkomer een gewelddaad op zijn kerfstok heeft. In een uit de hand gelopen gevecht heeft Caïto zijn stiefbroer met een ijzeren staaf het ziekenhuis in geslagen, reden waarom zijn stiefmoeder hem niet meer wenst te zien en zijn drugsgebruikende vader het verstandiger acht dat Caïto Buenos Aires een tijdje verlaat om in een gezin te gaan wonen waar alles wél op rolletjes loopt.

In de film wordt vooral de verhouding uitgediept tussen Lorenzo en Caïto, bijna leeftijdgenoten die zo’n beetje als dag en nacht van elkaar verschillen. Lorenzo is tenger, blond en nerdy, Caïto is gespierd, donker en everybody´s wet dream. Lorenzo is sociaal, zorgzaam, bedachtzaam en niet bijzonder getalenteerd op het gebied van sport. Als er bij voetbal elftallen moeten worden geformeerd wordt Lorenzo altijd als laatste gekozen. Lorenzo houdt van lezen en van klassiek gitaarspel. Caïto daarentegen vraagt zich af waar al die boeken goed voor zijn en wat een gitaar voor zin heeft als je er geen populaire liedjes op kunt spelen. Caïto houdt meer van hand- dan van hoofdarbeid. Hij is impulsief en jaagt vooral zijn eigenbelang na. Achter alle branie en onder alle tatoeages gaat echter een diep onzekere jongen schuil die weinig liefdevol is opgevoed. Lorenzo komt door de komst van Caïto in een lastige spagaat te verkeren. Enerzijds vragen zijn ouders hem een onopvallend oogje in het zeil te houden op Caïto, anderzijds wil hij Caïto niet verraden als deze de huis- en gezinsregels overtreedt. Daarbij wordt ook Lorenzo geplaagd door gevoelens van onzekerheid, met name waar het zijn seksuele voorkeur betreft. Hoewel hij vlak voor de komst van Caïto voor het eerst seks gehad heeft met een vriendinnetje, begrijpt hij maar bitter weinig van meisjes en voelt hij zich fysiek tot Caïto aangetrokken.

Hoe onaannemelijk het ook klinkt maar tussen de tegenpolen Lorenzo en Caïto groeit geleidelijk aan een bijzondere vriendschap. Dat gaat niet zonder horten en stoten. Maar bij alle niet weg te poetsen verschillen in karakter, temperament en seksuele voorkeur, worden Lorenzo en Caïto toch beste vrienden omdat ze elkaars onzekerheden instinctief begrijpen. Bij die vriendschap hebben beide jongens baat. Caïto leert van Lorenzo minder eigengereid en impulsief te zijn, Lorenzo kijkt van Caïto de kunst af om voor zichzelf op te komen. Door omstandigheden gedwongen nemen Lorenzo en Caïto aan het eind van de film toch afscheid van elkaar – maar het is een afscheid waar je als toeschouwer vrede mee kunt hebben omdat beiden wijzer en volwassener zijn geworden.

Mi mejor amigo (Mijn beste vriend) is een mooie sensibele film die weer eens onderstreept hoe belangrijk het is op te groeien in een stabiel en liefdevol gezin. Het door regisseur Deus geschreven scenario en script verdienen grote bewondering. De film bevat een aantal ijzersterke scènes en de dialogen doen nergens krukkig of geforceerd aan. Vooral de meer dan vijf minuten durende scène tussen Lorenzo en zijn moeder, bijna aan het einde van de film, waarin Lorenzo onder andere bevraagd wordt over de aard van zijn gevoelens voor Caïto, is zeer naturalistisch en van een huiveringwekkende schoonheid. Voeg daarbij de prachtige beelden van het Patagonische landschap en de overtuigende acteerprestaties, in het bijzonder die van Angelo Mutti Spinetta, en het moge duidelijk zijn dat Mi mejor amigo op meerdere vlakken een zeer geslaagd speelfilmdebuut mag worden genoemd.

© Peter Zwaal, 2019